Zarejestruj się Przypomnij hasło pamiętaj

Nowe opinie do książek - strona 170


Info: Opinie są posortowane od ostatnio dodanych.
sortuj wg: id plusy minusy
Najpierw był film, potem książka. Z reguły u mnie jest na odwrót.Tym razem zaczęło się od kina. Zakochałem się w tym mądrym filmie i wiedziałem, że sięgnę po wydanie papierowe. Nie będę się skupiał na fabule, gdyż jest ona ogólnie znana. "Nietykalni" to historia dwóch mężczyzn, których przypadek potwierdza zasadę że przeciwne charaktery przyciągają się niczym magnesy. Dzieli ich wszystko - kolor skóry, pochodzenie, doświadczenia życiowe, ale łączy ich coś niesamowitego - prawdziwa przyjaźń, która rodzi się jednak w wielkich bólach. Autorowi udało się nakreślić to, co jest tak ważne w życiu - potrzebę asymilacji i przyjaźni wbrew wszystkiemu i wszystkim. Ta książka bawi, ale również uczy. W czytelniku budzą się refleksje, ale nie tylko. Czytelnik zostaje poddany konfrontacji ze samym sobą. Ja ją traktuje trochę jako przypomnienie sobie, co w życiu jest naprawdę ważne. Historia dwóch mężczyzn, którzy uczą się od siebie przekraczania granic, których wcześniej nigdy by nie przekroczyli. Jest jeszcze coś - film został nakręcony na podstawie prawdziwej historii. Wierze, że nie jest to tylko chwyt marketingowy. Każdy z nas ma w sobie coś z Drissa i z Philippa. Dla mnie o wiele lepsza jest książka, napisana w sposób lekki i przyjemny podczas odbioru. Nie można przejść obojętnie, nie można o niej zapomnieć. Jedyne co można, to otworzyć książkę i dać się porwać biciu serca, a to dzięki autorowi nie możemy narzekać na banalną historię. Ta opowieść jest piękna i warta, aby po nią sięgnąć, szczególnie w formie papierowej. Serdecznie polecam.
allanzet dodał: 20 IX 2012, 20:09:55
Ocena książki: 5.5
Drugi oddech		 ocena przydatności opinii: +1 | -0

Autor dzieciństwo spędził w Manhasset. W 1986 ukończył Yale University. Na początku kariery dziennikarskiej był pracownikiem The New York Times, później długoletnim dziennikarzem Los Angeles Times. W 2000 roku został uhonorowany Nagrodą Pulitzera. W 2005 wydał autobiograficzną powieść Bar dobrych ludzi (The Tender Bar), w której opisał swoje dzieciństwo i dorastanie. Bohaterowie książki najczęściej spotykają się w najpopularniejszym barze Manhasset - Dickensie, później nazwanym Publicans. Autor przedstawia swoje życie i otoczenie, w którym dorasta, nie szczędząc intymnych szczegółów ze swojego życia. Bar jest miejscem przewodnim książki, widzimy jak bardzo wpływa na autora i jego funkcjonowanie w codzienności.

Mogę powiedzieć że książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Jest w niej coś, co mnie do niej bardzo przyciągało, nie pozwalało mi się na długo rozstać z J.R. Autor jest mistrzem pisania. Opisał realną historię, którą zna z autopsji, pozbawiając czytelnika banalności w odbiorze. Ja osobiście "Bar dobrych ludzi" traktuję jako rodzaj autobiografii i swoistego rodzaju dokument. Autor zaskoczył mnie narracją i bogatym językiem. W trakcie czytania odczuwałem, że historia jest autentyczna i nie podana z nadmiarem niepotrzebnych "przypraw". Czyta się rewelacyjnie. Polecam tę książkę tego wybitnego, współczesnego pisarza.
allanzet dodał: 20 IX 2012, 20:08:42

Bar dobrych ludzi		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Paul Auster urodził się w rodzinie żydowskiej, jego przodkowie do USA przyjechali z terenów Polski. W 1970 ukończył Columbia University, przez pewien czas pracował jako marynarz na statku handlowym, mieszkał w Paryżu. Do Stanów wrócił w 1974. Tłumaczył francuskich poetów, prowadził kursy przekładu, a karierę pisarską zaczynał od tomów poezji i twórczości eseistycznej. Pierwszą swą powieść (kryminał Nieczyste zagranie) opublikował pod pseudonimem Paul Benjamin (Benjamin to jego drugie imię). Auster zasłynął trzema powieściami wydanymi w latach 1985 - 1986 Szklane miasto, Duchy, Zamknięty pokój. Zostały one opatrzone wspólnym tytułem Trylogia nowojorska i są najbardziej znanym oraz cenionym dziełem pisarza, czasem uważanym za esencję jego twórczości. Akcja Trylogii nowojorskiej rozgrywa się w szarych zaułkach miasta tytułowego, po których snują się samotni ludzie obciążeni detektywistycznym zadaniem, najczęściej wbrew swej woli. Zagadka kryminalna jest tylko wstępem do rozważań egzystencjalnych, ogólnoludzkich, a akcja każdej z 3 powieści rozgrywa się w atmosferze jakby żywcem przeniesionej z Kafki czy Becketta. Auster jest twórcą nieodłącznie związanym z Nowym Jorkiem, miasto to stanowi tło większości jego dzieł. Przy konstruowaniu swoich utworów pisarz często korzysta za schematu powieści kryminalnej, wykorzystuje go jednak w sposób pastiszowy i postmodernistyczny. Przez niektórych krytyków jest uważany za jednego z najważniejszych żyjących amerykańskich pisarzy. Znany nie tylko w kręgach literackich stał się po premierze filmu Dym z Harveyem Keitelem w roli głównej. Dym to wspólne dzieło Austera oraz reżysera Wayne'a Wanga. Już samodzielnie pisarz wyreżyseruje (w 1998) Lulu na moście z Mirą Sorvino i ponownie Keitelem. Wcześniej, bo w 1993, napisał scenariusz do Muzyki przypadku filmu opartego na jego powieści o tym samym tytule.

Po raz pierwszy zetknąłem się z twórczością Austera i sam nie wiem co mam napisać. "Sunset Park" nie można porównać do innych książek. Dlaczego?

Pulsujący emocjami świat Nowego Jorku... Paul Auster, współautor kultowych filmów "Dym" i "Brooklyn Boogie", ponownie odkrywa przed nami tajemnice metropolii, która nigdy nie śpi, oraz sekrety mieszkających tam ekscentryków. Bohaterowie "Sunset Park" rzadko chodzą utartymi ścieżkami, ale uporczywie szukać będą prawdziwej miłości, szczęścia i swojego miejsca w życiu.
Miles nieumyślnie spowodował śmierć przyrodniego brata. Po tym wydarzeniu znika bez słowa, zrywając wszelkie kontakty z ojcem i macochą. Na Florydzie poznaje atrakcyjną Kubankę - Pilar. Nastolatka marzy o tym, by opuścić dom rodzinny i żyć w zgodzie z własnymi uczuciami. Przypadkowe spotkanie w parku staje się początkiem namiętnej miłości, którą zakochani muszą utrzymywać w tajemnicy do czasu, aż Pilar stanie się pełnoletnia. Szantażowany przez siostrę dziewczyny Miles decyduje się na kolejną ucieczkę. Powraca na Brooklyn. Jego nowym domem staje się squat niedaleko Sunset Park, a nowymi przyjaciółmi dziwni mieszkańcy tego przybytku - niepokorny Bing, dręczona erotycznymi wizjami Ellen i niespełniona pisarka Alice... Czy Miles odważy się na rozmowę z ojcem, której unika od lat? I jakie będą dalsze losy zakochanych? (tekst z okładki)

Książka w równym stopniu mnie zachwycała, co irytowała. Mogę powiedzieć, że mnie uzależniła od siebie w sposób podstępny i niespodziewany. Autor pisze w sposób lekki, a najdziwniejsze jest chyba to że w całej książce jest tylko kilka krótkich dialogów. Do prozy Austera trzeba się po prostu przyzwyczaić. Jest wymagająca, momentami toksyczna i uzależniająca. Po prostu różniąca się od tej, do której jesteśmy przyzwyczajeni. To opowieść o ludziach, autor obnaża ich psychikę podając nam w tle Nowy Jork. Nie ma tutaj przerysowań, jest raczej oszczędność formy słowa. Dlatego zgadzam się ze stwierdzeniem Harukiego Murakami, który powiedział że Paul Auster jest absolutnym geniuszem. Poleca każdemu, kto szuka czegoś więcej od literatury. naprawdę warto.
allanzet dodał: 20 IX 2012, 20:07:39
Ocena książki: 5.0
Sunset Park		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Dla mnie to tylko kolejna beznadziejna książka, stworzona tylko po to, by się sprzedawać. Zdecydowanie nie mój gust.
Morgana14 dodał: 20 IX 2012, 14:24:01
Ocena książki: 2.0
Dom Nocy: Naznaczona		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Jedna z najbardziej poruszających książek jakie czytałam. Aczkolwiek nie mogę powiedzieć że ta akurat 'najbardziej'. Dlaczego ? Ponieważ każda książka pisana po Holocauście jest 'najlepsza'. Wspomnienia autor przelał do książki w prosty, zrozumiały dla czytelnika sposób. Dziś, trudno jest nam sobie wyobrazić, jak człowiek mógłby coś takiego znieść... a przede wszystkim - jak Primo Levi - `ocaleć`. Książka warta - zwłaszcza - polecenia osobom, którzy interesują się tematyką Holocaustu, ludźmi z tym związanymi, ich wspomnieniami...
magmyt dodał: 20 IX 2012, 11:31:47
Ocena książki: 5.0
Czy to jest człowiek?		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Czytałam dwie książki z tej serii i bardzo mi się podobają. Wciągają już od pierwszych stron. Niemogę się doczekać kiedy przeczytam następną część
ania4 dodał: 19 IX 2012, 17:45:19
Ocena książki: 6.0
Sen: Sen		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Po pierwszych dwóch rozdziałach byłam przekonana, że "Żona oligarchy" mieści się w pierwszej dziesiątce najnudniejszych książek, przy których zdarzyło mi się męczyć. Cieszyłam się, że trudno się w nią wciągnąć, bo nie miałam czasu na wielogodzinne zaczytywanie się. Aż tu nagle... Niespodzianka! Ani się obejrzałam, a połowa książki była już za mną, a ja nie mogłam się od niej oderwać aż do samego końca.
merikare dodał: 17 IX 2012, 22:39:31

Żona oligarchy		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Ta książka jest SUPER. Właśnie zaczęłam czytać nie mogę się doczekać końca. Tylko trochę smutno, że nie wyszła jeszcze książka. Polecam wszystkim
elwirai dodał: 17 IX 2012, 18:38:35
Ocena książki: 6.0
Dary Anioła: Miasto Zagubionych Dusz		 ocena przydatności opinii: +0 | -2

„Wewnętrzne mechanizmy” to najnowszy zbiór esejów noblisty J.M. Coetzee’ego. Książka ta zwraca na siebie uwagę tym, że jej autor pojawia się w mniej znanej roli, niż tej do której zdążył już czytelników przyzwyczaić. Miast pisarza, autora prozy narracyjnej, mamy w „Wewnętrznych mechanizmach” do czynienia z krytykiem literackim, który swej wnikliwej analizie poddaje twórczość dwudziestu jeden uznanych pisarzy. Najczęściej Coetzee koncentruje się na wybranych utworach (nie zapomina przy tym o umieszczeniu także innych dzieł, choćby w formie tła, kontekstu twórczości), na które patrzy przez pryzmat rozmaitych kontekstów historycznych i kulturowych. Interesujące również są wywody dotyczące przekładów, bowiem znaczna część przywołanych pisarzy pochodzi z krajów nieanglojęzycznych, co staje się pretekstem do rozważań nad odpowiedzialnością tłumacza i jej granicami. „Wewnętrzne mechanizmy” dowodzą, że także jako eseista J.M. Coetzee jest niezwykle interesującym twórcą.
roth dodał: 17 IX 2012, 14:00:15
Ocena książki: 5.5
Wewnętrzne mechanizmy. Eseje literackie 2000-2005		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Kriss de Valnor była w sadze stworzona jako przeciwwaga Aaricii. Taka dychotomia dobra i zła, światła i ciemności. Tyle, że czasy się zmieniają i Van Hamme wraz z wiekiem, coraz bardziej był zafascynowany mroczną i amoralną Kriss, a coraz mniej interesował się domową i ciepłą Aaricią. Romans Thorgala z Kriss to przekreślenie całej charakterystyki bohatera, który na początku promował wartości rodzinne, a potem uległ biseksualnej i chciwej Kriss. Szkoda, bo Thorgal był dla dzieciaków przez lata odtrutką na amoralność współczesnych bohaterów kina i literatury.
bombadil dodał: 17 IX 2012, 07:42:24

Thorgal – Kriss de Valnor Nie Zapominam o Niczym! Tom 1		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Nie wiem czemu, ale lepiej pasowałby mi tu styl z Resident Evil, obecny jest jakby trochę rozdmuchany, przypomina nadmuchany balonik, niż realia, jest zbyt przerysowany.
liswitalis dodał: 16 IX 2012, 20:18:07

Battle Royale 1		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Dobra grafika, dobra akcja, brak literówek, brak przycięć tekstu i obrazków co jest plusem w porównaniu do innych mang.
liswitalis dodał: 16 IX 2012, 20:13:55

Resident Evil 1		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Bardzo wciągająca i ciekawa opowieść. Jest to moja pierwsza książka tego autora i po lekturze "Księcia Mgły" chętnie sięgnę po kolejne jego tytuły. Zafón bardzo dobrze buduje napięcie i wprowadza w swój świat czytelnika. Czegoś jednak w tej powieści mi brakowało, ale i tak jestem bardzo zadowolona. Z początku myślałam, że jest to jedynie powieść fantasy, ale elementy grozy były tu jak najbardziej wskazane. Magiczna opowieść dla każdego i o każdej porze. Dodam jeszcze, że "Książę Mgły" ma swój niezwykły i własny klimat. Polecam serdecznie
Zaaraza dodał: 16 IX 2012, 16:42:23
Ocena książki: 4.5
Książę Mgły		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Ciężki do przebycia początek, trochę irytująca główna bohaterka. Na szczęście po połowie się rozkręca i końcówka jest całkiem ciekawa
Madeleine89 dodał: 15 IX 2012, 23:21:16
Ocena książki: 4.5
Nie całkiem do pary		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

To już moja druga książka pana Evansa. Ich choć te książki nie były najlepiej napisane, tym bardziej się dziwię, że tak bardzo mi się podobają. "Obiecaj" mi niekiedy jest przewidywalna, ale jest to bardzo piękna opowieść o zaufaniu, miłości i obietnicach. To niezwykle ciepła opowieść, mimo że jest w niej dużo cierpienia. Miła i lekka lektura, która na pewno pozwoli na dłuższą chwilę refleksji.
Zaaraza dodał: 13 IX 2012, 21:13:47
Ocena książki: 4.0
Obiecaj mi		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

|< << < 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175  > >> >| | Wszystkich opinii: 4043