Najnowsze recenzje książek

(...) diabła spotykamy bez przerwy. Pytanie tylko, jak sobie z nim radzimy. Norweska królowa kryminału za wszelką cenę usiłuje nam udowodnić, że każdego z nas czasem odwiedza diabeł. I to za jego sprawką ludzie stają się źli, amoralni, okrutni: Jakim potwornym, złym człowiekiem się stajesz, gdy działasz za podszeptem diabła. W tej książce diabeł zwyciężył przede wszystkim Irmę, Roberta, Andreasa i Zippa. Dopuszczają się oni "grzeszków" różnego kalibru, najcięższym z nich, jak na książkę...

Przeczytałam "Tak ukochana" i byłam jak zaczarowana, przeczytałam "Taki piękny dzień" i byłam zaintrygowana, nie mogłam odpuścić - przeczytałam i "Vitę". Melania Mazzucco dla mnie jest na samym szczycie najlepszych pisarek świata. Zawsze świetnie przygotowana, kompetentna, profesjonalistka. Dba o swoich czytelników. Od twojej choroby, zakończył lekarz, nigdy się nie uwolnisz. Wyzdrowiejesz, poczujesz się lepiej, będziesz mógł znów pracować, przeżyjesz, ale choroba wróci, zabierzesz ją ze so...

(...) czuła rosnące pragnienie, by zostać lekarzem, jakby to było dziecko oczekujące w niej na narodziny. Watanabe przedstawia nam smutną historię o dążeniu do celu, o ambicjach i determinacji. W tle rysuje historię Japonii, zmiany, reformy z jednej strony, ale również tradycję, obyczaje (niekiedy skostniałe) z drugiej. Jak to w Kraju Kwitnącej Wiśni bywało, młoda kobieta została żoną pewnego pana - do małżeństwa doszło za sprawą pośredników (małżonkowie często wcześniej się nie znali, ba, n...

A teraz połóż się wygodnie, kiedy policzę do dziesięciu zaśniesz, a ja będę malować przed tobą obrazy, wejdź w nie, niech cię przenikną, odczuwaj emocje. Jeden, dwa, trzy, twoje powieki zaczynają ci ciążyć. Cztery, pięć, sześć, czujesz się lekki, odchodzisz do krainy snów. Siedem, osiem, dziewięć, zasypiasz. Dziesięć, opowiem ci twoją historię. Siedzisz, skazany na powolną śmierć wraz z kilkunastoma innymi "buntownikami", w podziemnym grobie o wymiarach 3m/1,5m/1,5m. Przed oczami masz tylko noc...

"Treny" - liryczny zapis cierpienia, bólu ojca po stracie dziecka, zawierający poszukiwanie sensu życia i śmierci, zwątpienia w wyznawane dotąd ideały i wiarę. (Nie)czytane w szkole przez młodzież. Myślę, że dopiero dojrzały, w pełni świadomy człowiek powinien sięgać po tę lekturę, wtedy widzi się wszystko zupełnie inaczej. TREN VIII Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim, Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim. Pełno nas, a jakoby nikogo nie było: Jedną maluczką...

Koniec świata - to hasło i tytuł sztuki, jaka rozgrywa się w moim mózgu i służy do transformacji cyfr uzyskanych z prania, czyli do tasowania. Oczywiście tylko dla ułatwienia nazywa się to sztuką. Naprawdę jest to coś bardziej chaotycznego, pozbawionego wyrazistych wątków, dlatego trudno porównać to do prawdziwej sztuki. To nie jest książka łatwa; pełno w niej zakrętów, labiryntów, niepokojących wind, biurowca, który jest długi jak Marcel Proust. "Koniec świata..." nie jest powieścią przykładn...

O Boże, znowu to samo Te słowa w powieści wypowiada główna bohaterka, po skończeniu a nawet w trakcie czytania, ja również je wypowiadałam. Dla mnie jest to książka-rozczarowanie. Nie chcę przez to powiedzieć, że jest to pozycja słaba, po którą nie warto sięgać, ale na pewno jedna z gorszych w dorobku Jodi Picoult. Trudno jednym zdaniem powiedzieć, co jest tematem przewodnim tej książki. Wydaje się, że to relacja matka - córka. Picoult pokazuje, jak ciężko być matką (choć głębiej nie analizuj...

(...) tak jak człowieka można kochać na więcej niż jeden sposobów, tak istnieje więcej niż jeden sposób kochania książek. "Ex libris" to nie tyle "intelektualna autobiografia", co spowiedź Anne Fadiman-czytelnika. Już od pierwszych stron wyczuwa się miłość i szacunek, jakimi autorka darzy książki. Traktuje je jako starych, dobrych przyjaciół (zakup, polowanie na nowe książki mają dla Fadiman niewielkie znaczenie, liczy się przede wszystkim opieka i dbanie o te, które już posiada). Jest miłośn...

Mądrość to wielki dar, ale i wielki ciężar zarazem. Rozum bardziej niż bieda i bogactwo dzieli ludzi i czyni ich wrogami lub przyjaciółmi. Choć byłby nie wiem jak dobry, człowiek mądry musi pamiętać, że roztropność nie zaskarbi mu miłości tych, co rozum mają nieco słabszy. Niesamowita... genialna... Wszelkie recenzje czy opisy tej książki wypadną bardzo blado na jej tle... "Pałac kobiet" to znakomite studium człowieka - jego duszy i natury; skarbnica wiedzy i mądrości; nauczyciel, ale nauczyci...

Jodi Picoult... Hm... Mam problem z umiejscowieniem jej na mojej mapie pisarzy. "Przemiana" to nasze czwarte spotkanie przy kawie. Po "Dziewiętnastu minutach" i "Bez mojej zgody" byłam pełna entuzjazmu, lecz sięgnęłam po "Deszczową noc" i jej notowania spadły - rozczarowałam się, zaczynałam wątpić. Jednak "Przemiana" sprawiła, że poprzednią książkę uznałam za lekką słabość. Czyli Picoult nadal bardziej na plus. Ale mój problem z Picoult nadal się nie rozwiązał. Tematy, które porusza są ważne, c...

Bo ja dalej będę pisał, a jakbym nawet już nie pisał leworęcznej spowiedzi, to będę pisał co innego, a jakbym i czego innego nie pisał, jakbym już w ogóle nie pisał, to będzie pisał kto inny Jeśli założymy, że książki dzielą się na dwie kategorie: po pierwsze -na te, za których napisanie czytelnicy mogą podziękować autorowi oraz, po drugie - na te, za których przeczytanie autor powinien podziękować czytelnikom, utwór J.Pilcha zalicza się zdecydowanie do tej drugiej... Jak wspomina sam auto...

Wydaje się to bardzo ładne - powiedziała [Alicja], skończywszy - tylko, że dość trudne do zrozumienia! Oj, czego my tu nie mamy! Autor zabiera nas w magiczną podróż, naszą przewodniczką jest mała Alicja - dziewczę trochę głupiutkie, naiwne, ale również bardzo otwarte, poznające świat, ciekawe jego zakamarków. Uderzyło mnie to, jak doskonale Carroll oddał tok rozumowania kilkuletniego dziecka. Wraz z Alicją spotykamy tu między innymi gadające, zajmujące się swoimi małymi sprawami figury szachow...

Wojna wyrabia szczególną zdolność do zapominania I znów o wojnie. Ale inaczej. Tak jeszcze nie było. Wojna widziana oczami kobiet, przeżywana kobiecym sercem. Książa o drobiazgach, szczegółach, które dostrzegają niemal wyłącznie kobiety. Książka o uczuciach, "a uczucia są zawsze wyrazistsze. Zawsze są silniejsze od faktów." Książka, której nie da się zapomnieć. Nie mogłam jej tak zwyczajnie czytać, "poczytywałam", co kilka stron, czasem co kilka zdań nawet, musiałam złapać oddech... Wstrząsała...

Otoczyli nas... Był z nami politruk Łunin... Odczytał rozkaz, że radzieccy żołnierze nie poddają się wrogom. Jak powiedział towarzysz Stalin, u nas nie ma jeńców, są tylko zdrajcy. Chłopcy wyjęli pistolety... Politruk zabronił im: "Nie wolno, chłopcy, jesteście młodzi". Ale sam się zastrzelił... A potem wróciliśmy. Wtedy już nacieraliśmy... Pamiętam małego chłopczyka. Wybiegł do nas, skądś, spod ziemi, z piwnicy i wołał: "Zabijcie moją mamę! Zabijcie! Ona kochała Niemca...". Oczy miał okrągł...

Po przeczytaniu "Czekolady" byłam pewna, że po książki tej autorki jeszcze sięgnę. I tak się stało. Ponownie Joanne Harris zabrała mnie w wykreowany przez siebie świat na pozór realny i rzeczywisty, ale jednocześnie pełen magii. Madeleine Prasteau, zwana przez wszystkich Mado, jest główną bohaterką a jednocześnie narratorką powieści. Urodziła się i większość swojego dzieciństwa spędziła na wyspie Le Devin u wybrzeży Wandei w osadzie zwanej Les Salants. Jednak jej matka, która pochodziła z kont...