Janusz Bardach urodził się w 1919 roku w Odessie, w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, w latach 1920-1939 mieszkał we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1940 roku znalazł się w sowieckim obozie pracy na Kołymie, skazany na dziesięcioletnie zesłanie. Ocalał - wbrew logice. Zyskał światową sławę jako chirurg plastyczny, do końca życia mieszkał i pracował w USA. Zmarł 16 sierpnia 2002 roku.
Zawarte w niniejszej książce wspomnienia są wyjątkowo sugestywnym i poruszającym świadectwem najczarniejszych lat stalinizmu. To opowieść o woli przetrwania, o pragnieniu życia, znajdującym oparcie w postawie tych towarzyszy niewoli, którzy w nieludzkich warunkach - niejako wbrew tytułowi - pozostali ludźmi, potrafili zdobyć się na gest solidarności.
Dokumentalna i historyczna wartość autobiografii Bardacha, a przede wszystkim plastyczność i autentyzm opowieści sprawiają, że siłą wyrazu nie ustępuje ona relacjom Oli Watowej czy Józefa Czapskiego. [edytuj opis]
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 