Łagodna

"Martwota! Och, naturo! Ludzie są samotni na ziemi - w tym tragizm. czy jest w polu żywy człowiek?" - woła rosyjski heros. Wołam i ja - chociażem nie heros - i nikt się nie odzywa. Powiadają, że słońce żywi wszechświat. Wzejdzie słońce, i - popatrzcie nań, czy to nie trup? Wszystko martwe i wszędzie trupy, samotni tylko ludzie, a wokół nich milczenie - oto świat! "Ludzie, miłujcie się wzajemnie - kto to powiedział? Czyje to wezwanie? Stuka, stuka wahadło nieczule, dojmująco. Druga w nocy. Jej buciki stoją przed łóżeczkiem, rzekłbyś, że czekają na nią..."

"Cóż mnie teraz obchodzą wasze paragrafy? Na co mi wasze normy, wasze obyczaje, wasze państwo i wasza wiara? Niechaj mnie sądzi ten wasz sędzia, niech mnie postawią przed waszym sądem, przed waszym jawnym trybunałem - a powiem, że się do niczego nie przyznaję. Sędzia zawoła:
- Proszę milczeć, oficerze!
a ja mu odkrzyknę:
- Gdzie znajdziesz teraz taką siłę, co mnie skłoni do posłuchu? Czemu ponury bezwład zniszczył to, co mi jest ponad wszystko drogie? Cóż mi teraz wasze prawa? Ja się wyłączam. Och, wszystko mi jedno!"