Marta Kopeć

Mówiąc o sobie, jako o człowieku jestem paradoksem, z którego emanują wszystkie możliwe emocje. Marta Kopeć, tak w rzeczy samej brzmią moje dane personalne. Kim jestem? Po co? Jaki jest mój cel? Znalezienie odpowiedzi na te pytania jeszcze pewnie zajmie mi trochę czasu i kiedyś chyba się dowiem. Mam osiemnaście lat, więc chyba zdążę jeszcze nauczyć się odpowiadać na tak trudne, a zarazem proste pytania. Na chwilę obecną mogę nazwać się autorką książki o jedynym pragnieniu, a mianowicie: aby Turkusowa Dusza uderzyła w drzwi ludzkich serc i zapadła w pamięci na długo. A w to już muszę mocno i głęboko wierzyć. Pisanie książki rozpoczęłam w wieku piętnastu lat z długimi przerwami, dlatego dopiero teraz zostaje wydana. Musiałam uzbroić się w ogromną cierpliwość. W między czasie tworzyłam również wiele wierszy, odłożonych „do szuflady” i zapewne znowu minie trochę czasu, zanim ujrzą światło dzienne. Ale za to mam pewne osiągnięcia w malarstwie. Taka już ze mnie artystyczna dusza, że w każdej dziedzinie szukam możliwości ekspresji i wyrażania emocji. Panta rhei, czy też carpediem, bo tak brzmią moje motta życiowe. Ale mam też wiele inny „drogowskazów”. Nie jestem jednak typem osoby zdradzającej o sobie zbyt wiele, cenię bardziej życie owiane tajemnicą. Po prostu jestem, oddycham, … żyję… a przede wszystkim przelewam swoje uczucia na papier (czy też komputer, zważając na dzisiejsze czasy). Jestem wdzięczna naprawdę wielu osobom, którzy umożliwili mi wydanie książki. Dedykacje może dam przy innej okazji, chociażby wydając nową książkę (bo już jest, a kolejne są także w planie!). To wszystko się okaże, jak bardzo się spodoba Turkusowa Dusza.
[edytuj opis]

Najwyżej oceniane książki autora

Turkusowa dusza

Zobacz wszystkie książki

Najpopularniejsze cytaty z książek autora

Turkusowa dusza

"Stał nad nią, ukryty w mroku. Cień przysłaniał jego twarz. Nie mogła prawie niczego dostrzec.

- Więc zawrzyjmy pakt. – widziała tylko jego czerwonce świecące oczy i dłoń, którą chwycił jej rękę. Podsunął papier, a ona machnęła na nim słabo krwawą linię. On również wziął na palce trochę kropli czerwonego atramentu z jej rany. Skrobał nim biały papier. – Więc przysięgasz?

- Przysięgam. – co innego mogła powiedzieć? Chodziło o jej życie. Zakasłała lekko, krztusząc się. Nawet palcem drgnąć już nie mogła. Opadała z sił. Zagryzła wargę, mrugając parę razy, patrząc niewyraźnym wzrokiem.

- Wiedz, że pakt jest nieodwracalny chyba, że sam go podrę lub zniszczę. Przysięgasz?

Spadło więcej deszczu przysłaniającego pola widzenia. Dziewczyna przełknęła cicho ślinę. Zawahała się, lecz po chwili odparła.

- Przysięgam.

Pergamin spłonął, a dziewczyna zasnęła."

Dodał: agnieszka3201 Dodano: 23 II 2015 (ponad 9 lat temu)

0 0