Grek Zorba

"Nic nie utonęło w zapomnieniu, żaden kochanek nie umarł, wszyscy odrodzili się na jej zwiędłym łonie, zmartwychwstali w paradnych mundurach. I jakby pani Hortensja była wspaniałą trójmasztową fregatą, kochankowie – a wielu ich miała przez minione czterdzieści pięć lat – wdarli się na pokład, do ładowni, na maszty i żeglują, a ona – tysiąckrotnie uszkodzona, tysiąckrotnie uszczelniana – zmierza do ostatniego, od dawna w gorących marzeniach wytęsknionego portu – małżeństwa."

"Kto stworzył ten labirynt niepewności, tę świątynię dufności, naczynie grzechu, pole usiane tysiącem zasadzek, przedsionek piekła, kosz po brzegi napełniony chytrością, truciznę słodką jak miód, łańcuch, który wiąże śmiertelnych z doczesnością - kobietę?"

"Bo wiedz, młody Greku, że kto może połączyć się z kobietą i nie uczyni tego, popełnia wielki grzech. Jeśli ona wzywa cię, abyś dzielił z nią łoże, a ty odmawiasz, duszę swoją skazujesz na zgubę. Kobieta będzie tęskniła do dnia sądu ostatecznego, a jej westchnienia pchną cię do piekła, choćbyś nie wiem kim i nie wiem ile dobrego uczynił."