Zabójstwo z urojenia

"– Wyszłaś za mąż wyłącznie dla pieniędzy?
– Matka mnie do tego namówiła. Przez całe życie kładła mi do głowy, że muszę wyjść za milionera. Zniechęciła mnie do małżeństwa z miłości, które dla niej stało się koszmarem. A ja... z jednej strony marzyłam o wielkiej miłości, a z drugiej bałam się jej... Dałam się w końcu matce przekonać. Nie wiedziałam, co to jest miłość. Byłam za życia martwa. – Przytuliła się nagle do niego. – Przy tobie po raz pierwszy... Przy tobie ożyłam. Oszalałam z miłości. Dotąd byłam baśniową śpiącą królewną. Mój królewicz mnie pocałował i obudził.
Poczuł się zakłopotany tym wyznaniem. Nie zdążył się w niej zakochać. Im bliżej ją poznawał, tym bardziej wątpił, że to jest możliwe. Pociągała go, podniecała, ale... stanowiła dla niego tylko... obiekt pożądania."

"Na jedno wychodzi – pomyślała z rezygnacją. „Tak czy owak zabiłam go”.
Zastanawiając się nad tym wszystkim, odkryła, że istnieją dwie rzeczywistości. Ta normalna, w której toczył się świat zewnętrzny i ta diabelska, w której znajdowała się tylko ona, zupełnie wyobcowana, jak gdyby znajdowała się pod szklanym kloszem i tylko przez jego ściany widziała, co dzieje się na zewnątrz."

"Sperma, wszędzie sperma. Cała jesteś oblepiona spermą” – usłyszała w swym mózgu.
Jak z otwartej puszki Pandory zaczęły w natłoku, gwałtownie wydostawać się z jej świadomości kolejne sceny, począwszy od orgii seksualnej aż do momentu utraty przytomności w wozie policyjnym.
„To cena za otrzymanie głównej roli w filmie” – pomyślała z obrzydzeniem.
Zerwała się na równe nogi, krzycząc:
– Nie chcę być Brygidą! Nie chcę być aktorką! Nie jestem Brygidą! Jestem Andżeliką!"