Dziennik szalonego starca

"Jeśli mam oszaleć, niech oszaleję teraz, już mi wszystko jedno! - pomyślałem, ale co gorsza, w tym samym momencie zreflektowałem się i poczułem strach przed postradaniem zmysłów. I od tej pory zacząłem się wyraźnie teatr, naśladowałem zachowanie zepsutego dziecka."

"Dla sprawienia przyjemności Satsuko mogę narazić się na obrażenia i kalectwo i nie będę tego żałował, a śmierć z tego powodu byłaby po prostu tym, czego obecnie pragnę. Trudno jednak przyszłoby mi pogodzić się z myślą, że umieram stratowany przez jej psa, a nie jej własnymi stopami."

"Na starość zdarza się to pewnie wszystkim, ale ostatnio nie ma jednego nawet dnia, bym nie myślał o śmierci. Co więcej, u mnie to nie jest sprawa ostatnich dni. Ciągnie się już od dosić dawna, od lat dwudziestych mojego życia, niemniej ostatnio zastanawiam się nad tymi kwestiami częściej niż kiedykolwiek przedtem. Chyba dzisiaj umrę - myśl ta atakuje mnie kilka razy na dzień. Niekoniecznie towarzyszy jej lęk. W młodości, owczem, czułem w takich chwilach strach, teraz jest w tym nawet pewna przyjemność. Wyobrażam sobie z najdrobniejszymi szczegółami scenę swej śmierci i to, co nastąpi potem. Zamiast odprawiania ceremonii żałobnych w kaplicy Cmentarza Aoyama chcę, żeby moją trumnę ustawiono w dużym pokoju wychodzącym na ogród. Wtedy wygodniej będzie żałobnikom, którzy przyjdą zapalić przy trumnie trociczki - wejdą bramą główną, a następnie przez wewnętrzną przejdą dalej, stąpając z kamienia na kamień po ścieżce ogrodowej. Nie zależy mi już na tym, żeby grali melodie sintoistyczne na sho i hiriki, ale nie omieszkam zamówić sobie wcześniej muzyka w rodzaju Tomiyamy Seikina, żeby zagrał "Poranny księżyc"."