Kazimierz Orłoś

"Kiedy wracali ze spaceru, zaczęła znowu przekonywać syna.
- Zobaczysz, będziesz zadowolony. W szkole muzycznej jesteś zapisany do klasy z fortepianem. Czy pamiętasz, że kiedyś nauczycielka zbadała twój słuch? Masz absolutny słuch, synku.
- Mamo – mówił Tomek – po co mi absolutny słuch, jak nie będę się cieszył? W Warszawie to na pewno będę stale zmartwiony.
- A tu jesteś szczęśliwy?
- Tak. Nie zawsze tak naprawdę. Ale często jestem szczęśliwy naprawdę."

"Bromowicz patrzył na zatokę, w której odbijały się obłoki. Bliżej, przy brzegach sosny i świerki. Daleko, pośrodku jeziora, woda migotała w słońcu. Dwa łabędzie pływały za zielonym pasem trzcin. Powiał ciepły wiatr i pułkownik poczuł na twarzy muśnięcie. Zdjął kapelusz."

"Zasiedli wokół stołu – dzieci najbliżej choinki, pod którą leżały prezenty. Urszula zaczęła nabierać zupę grzybową z wazy, rozlewała na talerze. Koło lamp naftowych stały już – porozstawiane wcześniej – półmiski z pierogami, z grzybowym farszem i kapustą, z rybami w galarecie. Na wierzchu ułożone plasterki marchwi i jajek na twardo, przystrojone natką pietruszki. We wnęce białego kredensu czekały tace ze struclami, kompot z suszonych śliwek i gruszek w salaterce i talerz lukrowych pierników, które upiekła mama Urszuli.
- Mój Boże – powiedziała Joanna – ta wigilia przypomina nasze, te dawne, przedwojenne, prawda tatusiu?"