Wiersze na wagarach

Juliana Tuwima przedstawiać nikomu nie trzeba. Poeta to znany. Jednym ze swoich kabaretowych wystąpień, innym z łamańców językowych, a jeszcze innym z utworów lirycznych, bardzo mądrych, zabawnych, nastrojowych, wykpiwających co nieco i tych poważnych, chwytających za serce.
Rok 2013 został obwołany rokiem Tuwima, co skłoniło mnie do sięgnięcia po Tuwimowe Wiersze na wagarach. Zbiór specjalnie dobranych wierszy, przeznaczony jest dla młodszego czytelnika, ale jak wiadomo utwory tego poety nie wiedzą co to ograniczenie wiekowe, dlatego przyznaję już na wstępie, ubawiłam się do łez, przysiadłam i podumałam przez chwilę, a czas spędzony z książeczką uznaję za niezwykle udany.
Z racji tego, że odbiorcami książeczki mają być czytelnicy, którzy wyrośli już z Lokomotywy i Pana Tralalińskiego, ale nie na tyle, żeby móc się nazwać dorosłymi („Uwaga! Książka dla niedorosłych). Wydana została w specjalnej formie. Śmieszne rysunki, dopiski rodem z facebooka, żywa i barwna szata graficzna, przełamią opór nawet największego wroga poezji (których wśród młodzieży niemało). Najważniejszy jest jednak wybór wierszy, nad którym czuwały Maria Deskur i Agnieszka Betlejewska, we współpracy z Fundacją im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim. Oj wiedziały panie co robią. W tomie bowiem znalazły się prawdziwe ponadczasowe perełki. Wiersze zostały pogrupowane w rozdziałach zatytułowanych wybranymi cytatami (Głos – śpiewam. Słowo – tworzę; Rwałem dziś rano czereśnie; A może byśmy, tak jedyna…; O, jak śmiesznie itd.). Pewnie większość młodych zachwyci się tym ostatnim rozdziałem. I bardzo dobrze. Tuwim miał niezwykły dar obserwacji rzeczywistości, cięty dowcip, a ironią szafował bardzo zręcznie. Widać to doskonale w jego humorystycznych wierszach.
Pamiętam, że na lekcjach języka polskiego nikt nie mówił nam o zabawnych szczegółach z życia poety. A szkoda, bo w młodzieży powinno się najpierw pobudzić iskrę ciekawości. Potem już sama drąży dalej. Dopiero na studiach dowiedziałam się, że Tuwim nie lubił chodzić do szkoły, cierpiał katusze na matematyce (jego nauczyciel miał powiedzieć: „Tiebie by na fabrikie szpuli motat’, a nie w gimnazju chodit”**) . Nigdy nie zaliczał egzaminów w terminie, ale w lecie na poprawkach. W wierszu Po prostu napisał kilka słów o tym jak to siedział w trawie z książką do geometrii, bo na drugi dzień miał być egzamin. Ptaszek śpiewał, słonko grzało, w głowie oczy pięknej dziewczyny… komu by się chciało uczyć. Kto wie, czy to nie wtedy właśnie poeta zrezygnował z letnich egzaminów stwierdzając, że chce zostać na drugi rok w tej samej klasie... Pękałam ze śmiech, kiedy czytałam o fascynacji Tuwima do eksperymentów chemicznych. Mieszał ze sobą proszek do zębów z pianą mydlaną i czekał na reakcje. Nieusatysfakcjonowany efektem posuwał się nawet do kradzieży medykamentów od wuja aptekarza, co w rezultacie zakończyło się małym wybuchem (poeta miał poszarpaną i poparzoną rękę). Myślę, że po takich opowieściach niejeden młodzieniec sam sięgnie po tomki Tuwima i przekona się, że jego twórczość nie straciła w ogóle na swojej aktualności. Kiedyś też chodziło się na wagary, podrywało dziewczyny i wzdychało z miłości. Oczywiście zbiór przygotowany przez Wydawnictwo Egmont, to nie tylko radosna twórczość poety. W środku znajdziecie bowiem wiersze, które Tuwim pisał w różnych etapach swojego życia. Dzięki temu łatwo zaobserwować, jak z biegiem lat dojrzewał, łagodniał, i zmieniał poglądy. Bardzo się cieszę, że ktoś wpadł na pomysł, aby zainteresować młodsze pokolenie poezją. W tak przystępnej formie ma szansę spodobać się nawet umysłom ścisłym. Głosuję za tym, aby książka trafiła do każdej szkolnej biblioteki (o ile ich nam nie zlikwidują).
Polecam serdecznie!