Zarejestruj się Przypomnij hasło pamiętaj

Nowe opinie do książek - strona 215


Info: Opinie są posortowane od ostatnio dodanych.
sortuj wg: id plusy minusy
"Kroniki Jaaru, Księgę Luster" czytałem już w 2017 roku. Były to początki mojej przygody z czytelnictwem i oceniłem ją bardzo pozytywnie. Po upływie tych kilku lat postanowiłem odświeżyć sobie serię i przekonać się, czy moje zdanie wobec niej uległo zmianie. Nie miałem wobec niej żadnych oczekiwań. Jak oceniam teraz "Księgę Luster"? Zapraszam do zapoznania się z recenzją.


"Księga Luster" to pierwszy tom 6-tomowej serii: "Kroniki Jaaru". Opowiada historię Kate Hallander, nastolatki której zwyczajne życie obróciło się jak za sprawą magicznej różdżki o sto osiemdziesiąt stopni. Mieszka ona wraz z ciotką w Londynie. Chodzi do normalnej szkoły. Sprawy komplikują się jednak w momencie, gdy trafia do tajemniczego sklepu pełnego ziół, ksiąg, kryształowych kul i kociołków. Co jeśli wszystko w co wierzyła było kłamstwem i istnieje... magia?


Równoległe wymiary, jednorożce, zaklęcia i fery? To wszystko znajdziemy w "Księdze Luster". Na okładce widnieje napis "Gdyby Harry Potter był dziewczyną nazywałby się Kate Hallander". Książka była promowana tym hasłem i cóż... niestety nie do końca mogę się z tym zgodzić. Kate tak samo jak Harry mieszka bez rodziców, dowiaduje się o istnieniu magii, ale to nie wystarczy. Cieszę się, że autor poszedł własną drogą i nie ma tu "Hogwartu" czy "Hogwart Expressu", ale nazywanie Kate Harrym jest przekłamaniem. Nastolatka tworzy własną historię osadzoną w zupełnie innym świecie.


Kate jest wielkoduszna, co w tym przypadku można uznać za wadę. Ufa wszystkim co bardzo łatwo może przynieść jej zgubę. Preferuję bohaterów o silnych charakterach. Stanowczych, pewnych siebie. Mam nadzieję, że na przestrzeni kolejnych tomów przejdzie metamorfozę, ewolucję.


Książkę oceniam bardzo pozytywnie, czego się nie spodziewałem. Czytało się ją bardzo przyjemnie i pomimo kilku wad, sięgnę ponownie po 2 tom. Uwielbiam historie przesiąknięte zabobonami, czarami i magicznymi istotami. Komu może się spodobać? Myślę, że młodszym czytelnikom, ale zupełnie nie ustalam tutaj ograniczeń wiekowych.
bookoholik27 dodał: 25 III 2020, 16:10:52

Kroniki Jaaru. Księga luster		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Ta książka jest rewelacyjna! Po świetnym prowadzeniu do fabuły i enigmatycznym pierwszym rozdziale akcja nabiera tępa i nie zwalnia do ostatniej strony. Pomimo tego, że przez większą część powieści nie ma zwrotów akcji to czyta się ją świetnie. Jest to spowodowane lekkością pióra autorek i masą wydarzeń. Ale tak jak powiedziałem, zwrotów akcji nie ma przez WIĘKSZĄ CZĘŚĆ powieści. To znaczy, że gdzieś występują. Ostatnie 50/100 stron to istna petarda pełna spektakularnych zwrotów fabularnych. Pisarki po całej powieści porozrzucały "okruszki", czyli pozornie nic nieznaczące zdania, słowa czy zachowania. Ale tylko pozornie, bo w rzeczywistości prowadzą do spektakularnego zakończenia, które łączy wszystkie tzw. okruszki w całość.

Androma Rzacella znana też jako Krwawa Baronowa jest silną postacią żeńską. Została zahartowana przez życie. Umie sama o siebie zadbać. Uwielbiam jej sarkastyczny i wybuchowy charakter. Wszędzie gdzie się pojawi sieje zniszczenie. Wielu uważa ją za bezduszną i oziębłą, ale wbrew pozorom jest bardzo uczuciową postacią. Przeżywa każdą zabitą osobę. Każda ofiara pozostaje w jej pamięci na zawsze.

Jest to dość śmiałe porównanie, ale "Zenith" przypomina mi moją ulubioną książkę, którą są "Igrzyska Śmierci" autorstwa Suzanne Collins. Generał Cortas przypomina mi prezydenta Snow'a. Arcadius jest natomiast podobny do Kapitolu, miasta pełnego przepychu i bogactwa. Xen Ptera jest jak uboższe dystrykty w których ludzie umierają z głodu. A sama Andi swoją walecznością przypomina mi Katniss Everdeen. Prawda, nie ma tu walk na arenach, ale uważam, że pozostałe elementy są bardzo podobne. Dlatego jeśli polubiliście "Igrzyska Śmierci" instnieje duże prawdopodobieństwo, że polubicie tę historię osadzoną w kosmosie.

Pokochałem historię o kosmicznych piratach! Pisarki w pełni wykorzystały potencjał tej książki zabierając nas w niezwykłą kosmiczną przygodę przesiąkniętą humorem.
bookoholik27 dodał: 25 III 2020, 16:13:54

Zenith		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Zaczyna się dość stereotypowo.Główna bohaterka-księżniczka szkolona na zabójczynię oraz Aren-król wrogiego terytorium, początkowo uważany za bestię. Lara ma jedną misję-zabić go, by uratować swoją ojczyznę. Jak jednak głosi napis na okładce: "A gdybyście tak zakochali się w tej jedynej osobie, którą przysięgliście zniszczyć?". Lara0 ma konflikt wewnętrzny, ratować własne królestwo, czy żyć z mężczyzną którego kocha? A co jeśli jest inne wyjście z sytuacji, a wszystko w co wierzyła było kłamstwem?


Temat poruszony w książce jest obecny w dzisiejszych czasach, jestem w stanie stwierdzić, że jest ponadczasowy. Mam na myśli walki o wpływy i terytoria. Powieść ta pokazuje do czego zdolni są ludzie, którzy chcą tylko powiększać zawartość swojej "sakiewki". Tytułowe Królestwo zmaga się z ciągłymi najazdami i napaściami, przez co ciągle cierpią i giną niewinni ludzie.


Pomimo, że "Królestwo Mostu" jest dość przewidywalne uważam je za godne polecenia. Autorka zbudowała powieść na typowych schematach, ale czyta się ją rewelacyjnie. Pomimo braku gwałtownych zwrotów akcji cały czas czytałem ją, poznając losy dwójki głównych bohaterów. Z czasem fakty się łączą, poznajemy sytuacje z dwóch perspektyw i wchodzimy w zakończenie, które pozostawia niedosyt. Autorka zakończyła powieść tak, że po prostu musimy przeczytać kolejny tom.
bookoholik27 dodał: 25 III 2020, 16:16:52

Królestwo mostu		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Moja ocena tej książki nie jest do końca obiektywna, gdyż zanim ją przeczytałam obejrzałam serial. Pierwszy sezon wbił mnie w fotel, nie mogłam się oderwać, a niektóre odcinki widziałam po kilka razy. Kolejne sezony nie okazały się jednak już tak dobre, a trzecia seria była bardzo słaba, nudna i nielogiczna. To był jeden z powodów mojego sięgnięcia po powieść Margaret Atwood, drugim powodem okazała się niedawno wydana kontynuacja, którą bardzo zapragnęłam przeczytać po rozczarowaniu serialem.

Czytając „Opowieść Podręcznej” mimowolnie porównywałam ją do serialu. Okazało się, że serial jest dużo bardziej rozbudowany i są w nim wątki, które w ogóle nie pojawiają się w powieści. Również wiele ciekawych postaci z serialu, które pełnią w nim kluczową rolę w książce pojawia się mimochodem, bądź ich wątki są zaledwie poboczne. Mam tu na myśli głównie Ciotkę Lidię i Nick'a.

Nie będę się rozwodzić na temat treści książki, ale chciałabym skupić się na innym aspekcie. Na wielu forach można przeczytać, że autorka chciała pokazać do czego prowadzi fanatyzm chrześcijański. Nie jest to prawda. Państwo Gilead stworzyło swoją własną religię nie mającą nic wspólnego z chrześcijaństwem. Wybrali sobie pasujące im do ideologii fragmenty głównie ze Starego Testamentu i na tym bazowali. W książce możemy przeczytać, że na Murze często wisiały zwłoki księży, a zakonnice miały wybór tylko pomiędzy byciem Podręczną, a Kolonią, gdzie czekała ich śmierć. Gdy wybierały bycie Podręczną ich opór był z większą stanowczością łamany niż w przypadku innych kobiet. W serialu nie ma o tym mowy, a szkoda.

Książkę czytało mi się ciężko, miejscami była rozwleczona i nudna. Najgorsze jednak było zakończenie, a raczej jego brak. Po prostu nagle się wszystko urwało. Nie wiemy co się stało z główną bohaterką, a nawet czy w końcu była w ciąży, czy nie? Również zabrakło odpowiedzi na najważniejsze pytanie: jak upadł reżim Gileadu? Z epilogu możemy się dowiedzieć, że jednak upadł, ale w jaki sposób to się stało autorka nam nie zdradziła.

Książka „Opowieść Podręcznej” mnie rozczarowała. Sam pomysł na powieść był rewelacyjny, zawiodło jak dla mnie wykonanie. Choć jest to powieść bardzo pesymistyczna i dołująca warto ją jednak przeczytać i wyrobić sobie własne zdanie. Mam nadzieję, że kontynuacja „Testamenty” okaże się dużo ciekawsza i bardziej satysfakcjonująca.
Justyna64 dodał: 28 III 2020, 20:03:42
Ocena książki: 4.5
Opowieść Podręcznej		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Słów kilka o książce znajdziecie, jak zawsze, na moim blogu, na który was serdecznie zapraszam

https://magicznyswiatksiazki.pl/nie-wywoluj-wilka-z-lasu-kar...
Amarisa dodał: 29 III 2020, 13:17:38
Ocena książki: 4.0
Nie Wywołuj Wilka z Lasu		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

To już moje trzecie spotkanie z detektyw Klarą i kolejny raz bardzo udane. "Zniknięcie Sary" to drugi tom serii i to serii, która z każdą częścią staje się lepsza.

Wydarzenia w Bersalu mocno się komplikują, w niewyjaśnionych okolicznościach giną młode dziewczęta, które z pozoru nic nie łączy. Klara podejmuje się zbadania sprawy, jednak wszystko wskazuje na to, że porywacz wziął na celownik również ją.

Kryminały retro to szalenie ciekawy gatunek, ileż to ówcześni policjanci czy też detektywi musieli się namęczyć, żeby namierzyć sprawcę. Świetnie jest przyglądać temu z boku, tym bardziej że autorka wplątała w fabułę też wątek psychologiczny i to wtedy, gdy ta dziedzina dopiero raczkowała. Akcja płynie spokojnie, ale to takie czasy, gdzie pośpiech nie był wskazany. Spokojnie, ale to nie znaczy, że było nudno i statecznie. Klara ma ręce pełne roboty, a zagadki nie chcą się same rozwiązać.

Ta część podobała mi się bardziej niż wcześniejsza, Klara co prawda momentami zachowuje się lekkomyślnie, ale wierzę, że w przyszłości nabierze wiecej rozwagi. Tło historyczne zostało przedstawione bardzo plastycznie, dodatkowym atutem są na pewno fotografie z epoki. Sam pomysł na fabułę i zagadka były bardzo dobre, a zakończenie zaskakujące. Idealna książka dla fanów gatunku!
esclavo dodał: 29 III 2020, 19:17:01

Kroniki Klary Schulz. Zniknięcie Sary		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Książka "W sieci zł@" to trochę taki nietypowy thriller. Początek nie zachęca, bo chwilę musimy poczekać na rozwój akcji, ale potem z trudem można się oderwać. Jest to powieść o rodzicielstwie, o trudnych szkolnych relacjach, o tym jak łatwo można zapomnieć się w w Internecie i jakie to zrodzi konsekwencje. Ciekawym pomysłem są wstawki z bloga Beth, głównej bohaterki. A, i co najważniejsze, mimo tematyki młodzieżowej, nie jest to młodzieżówka. Mnie się bardzo podobała!

Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.
esclavo dodał: 29 III 2020, 19:53:21

W sieci zł@		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Książka opowiada historię Dory Wilk, wiedźmy o wybuchowym temperamencie, który poznajemy już w pierwszych zdaniach książki. Wszędzie gdzie się pojawia, zaczyna panować chaos. Często nieprzewidywalna i działająca zawsze po swojemu, musi zmierzyć się z nowym śledztwem. Dochodzi do morderstwa zrzędliwej staruszki, dręczycielki wszystkich sąsiadów. Morderca nie zostawił po sobie żadnych śladów, co tylko utrudnia działania policjantom. Kto byłby skłonny do zabicia staruszki? Akcja powieści rozgrywa się również w alternatywnym do Torunia Thornie. W mieście tym zaczyna dochodzić do zniknięć nadprzyrodzonych istot. Wyznaczona przez Starszyznę, Dora musi rozwikłać kolejną sprawę i odnaleźć porywacza. Na szali znajduje się życie kolejnych magicznych istot...

Najsilniejszą stroną tej książki są bohaterowie. Dora Wilk - wiedźma, której żadna przygoda nie jest straszna. Nad wyraz lojalna i zawsze dotrzymująca danego słowa. Dla przyjaciół jest w stanie poświęcić życie, a jeśli znajdzie się i ktoś zajdzie jej za skórę, gorzko tego pożałuje. Razem z piekielnym przyjacielem, Mironem i aniołem stróżem tworzą zgraną ekipę. Ich sprzeczki, żarty i sarkazm Dory sprawiają, iż wysuwają się oni na pierwszy plan. W dodatku śledztwo nie jest w żadnym calu nużące - wręcz przeciwnie. Czytając jesteśmy ciekawi kto stoi za porwaniami.

Ciekawym aspektem poruszonym w książce, który został wyraźnie podkreślony przez autorkę jest różnica pomiędzy wiedźmą a czarownicą. Czarownice są osobami uczącymi się czarów. Wiedźmy to natomiast magiczne istoty od urodzenia, tak jak Dora. W dodatku, u głównej bohaterki zachodzi sprzeczność linii magicznych - magii płodności i Pani Północy, co tylko potwierdza jej wyjątkowość i nietuzinkowość.

Aneta Jadowska stworzyła świat, w którym miasta posiadają swoje alternatywne (magiczne) wersje. Żyją w nich istoty o jakich ludziom nigdy się nie śniło: wilkołaki, wampiry, wiedźmy i wiele innych magicznych stworzeń.

Jest jeszcze jedna rzecz, która urzeka mnie w SQNowych wydaniach książek tej pisarki - ilustracje Magdaleny Babińskiej. Jakiś czas temu, jakaś duszyczka wpadła na pomysł by wzbogacać nimi powieści Anety Jadowskiej, strzał w dziesiątkę. Teraz nie wyobrażam sobie kolejnych tomów bez takiego uzupełnienia. Przyznam szczerze, że czytając każdą książkę spod pióra tej pisarki bardzo czekałem na kolejne ilustracje, co dodatkowo nie pozwalało mi odłożyć książki na dłuższą chwilę.

Ostatecznie, jestem w stanie wam ją polecić. Dora to bohaterka, którą zapamiętacie na długo. W połączeniu z ciekawą historią tworzy koktajl, który będziecie delektować się kilka wieczorów i sięgnięcie po kolejną porcję.
bookoholik27 dodał: 30 III 2020, 22:32:09

Złodziej dusz		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Ta książka miała być prawdziwym KOSMOSEM, porywająca, żywiołowa i uzależniająca od pierwszych stron. Miała być powieścią, dzięki której polubię motyw galaktyczny w książkach. I cóż, nie wyszło. Autorki stworzyły nowy, rozległy świat, mocno rozbudowany i dobrze wykreowany, i w sumie tyle. Cała reszta nie potrafiła mnie zainteresować, a książka ma ponad 600 stron. Nie polubiłam się z bohaterami, a początek był prawie nie do przejścia. Albo raczej nie do przeczytania. Nudziłam się. Na pewno to zasługa mnie samej, bo totalnie nie potrafię odnaleźć się w motywie kosmosu, ale mam wrażenie, że fabuła nie pomagała. Czy polecam? I tak i nie. Tak, bo jeśli lubicie takie historie ze statkami kosmicznymi w tle, jest duże prawdopodobieństwo, że polubicie się i z tą opowieścią. A w innym wypadku? No cóż, może lepiej wziąć się za coś innego.
esclavo dodał: 30 III 2020, 23:27:53

Zenith		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Jedna z tych popularniejszych książek z zeszłego roku, duże nazwisko, przyciągająca okładka i ciekawy tytuł. A historia banalna, nudna i przewidywalna. Powieść o ludziach PonadPrzeciętnych, którzy ocierając się o śmierć dostają jakąś moc, a to wskrzeszanie zmarłych, a to kontrolę nad bólem. Eksperyment dwóch studentów, który mimo pozytywnego wyniku sprawia, że pałają do siebie nienawiścią. Po latach jeden drugiego odnajdzie i stoczą pojedynek. I tak w dwóch zdaniach przedstawia się cała fabuła. Nie ma tu nic okrywczego, nic co potrafiło by mnie wciągnąć. Męczyłam się i odliczałam strony do końca. Nie rozumiem fenomenu tej powieści. Jedyny plus to przyjemny styl autorki. Po drugą część niestety nie sięgnę.
esclavo dodał: 30 III 2020, 23:51:12

Vicious. Nikczemni		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Miłość nie jest łatwą sprawą. Nie każdy związek kończy się happy endem, nawet… jeśli dochodzi do ślubu. Co może pójść nie tak? Cóż… całkiem wiele rzeczy.

Trzy kobiety, trzy historie, trzy zranione serca. Każda z nich inna, każda kochająca na swój sposób. W ich życiu pojawił się pewien mężczyzna, dla jednej był mężem, dla drugiej synem, a dla trzeciej bratem. Ambitna bizneswoman, stateczna bibliotekarka i podążająca za trendami instamama. Zupełnie inne, a jednak coś je połączyło.

Tak, jak sugeruje opis książki, mamy więc opowieść o losach trzech kobiet. Ale wbrew temu, czego można się spodziewać, są to raczej luźno powiązane historie. Również wspomniany mężczyzna w 2/3 książki nie odgrywa większej roli. Pojawia się, jest punktem wspólnym i w zasadzie tyle.

To, co piszę, nie brzmi zbyt atrakcyjnie. Ale to mylne wrażenie, które mimo wszystko towarzyszyło mi podczas pierwszych stron. Początkowo „Miłość aż po rozwód” nie wyróżniało się niczym szczególnym. Ot kolejna opowieść o silnej i niezależnej kobiecie, której nie interesowała miłość, ale los pchnął ją w męskie ramiona. Jednak pomimo tak negatywnej, pierwszej oceny, czytałam dalej. Lekka narracja, bezpośredniość fabuły oraz liczne, raz słodkie, raz gorzkie przemyślenia, trzymały mnie przy książce. Powoli zaczynałam odrywać ciekawą i na swój sposób przejmującą opowieść. Nie ckliwe romansidło o tym, że miłość wszystko zwycięży, ale trudną relację o nieodpowiednich związkach.
Recenzjenawidelcu dodał: 31 III 2020, 19:18:08

Miłość aż po rozwód		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Od kiedy przeczytałam „Krainę luster”, minęło już trochę czasu. Do kontynuacji zasiadłam więc z niemałymi oczekiwaniami, ale też sporymi dziurami w pamięci. Pierwszy tom dosłownie mnie oczarował. Jak było z drugim? Czy po raz kolejny dałam się porwać magicznej krainie?

Kate nie jest już zwykłą nastolatką, to początkująca czarownica pełna zapału do nauki. Pierwszy raz jedzie też na wakacje w iście fantastycznym klimacie, tak, poznaje inne nastolatki obdarzone mocą. Ale to nie wszystko. Jakby w ramach gratisu zyskuje… prześladowcę. Ale nie, żaden tam stalker, przynajmniej nie w rzeczywistości. Ten KTOŚ nawiedza jej sny. Kto to jest? Lista potencjalnych prześladowców jest naprawdę długa…

Muszę się przyznać bez bicia. Początkowo zupełnie nie szło mi czytanie. Napaliłam się na tę książkę, jak przysłowiowy szczerbaty na suchary, a potem zupełnie nie mogłam się wciągnąć. Prawdopodobnie wynikało to z mojej sklerozy. Kilku ważnych rzeczy nie mogłam sobie przypomnieć i początkowo opowieść zupełnie mi się nie kleiła. Dlatego, jeśli zamierzacie czytać tę serię, nie róbcie sobie zbyt długich przerw między poszczególnymi częściami. I oczywiście zacznijcie od pierwszego tomu!

Jednak już po kilku pierwszych rozdziałach akcja intensywnie przyspiesza. Głównie za sprawą magii, która w tej części zaczyna nabierać kluczowego znaczenia. Dziewczyna uczy się czarować, poznaje pierwsze zaklęcia oraz zgłębia tajniki jazdy na miotle. Takimi atrakcjami nie pogardziłby żaden miłośnik fantastyki. Skoro jednak nie możemy skosztować ich w naszej szarej codzienności… te fragmenty czyta się ze szczególnym upodobaniem.
Recenzjenawidelcu dodał: 31 III 2020, 23:27:43

Kroniki Jaaru. Czarny amulet		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Kocham SF! Niestety jest to miłość, którą bardzo zaniedbuję. Dużo częściej ten gatunek towarzyszy mi w grach i filmach niż w książkach. Dlatego postanowiłam to zmienić. Okładka „Zenith” zadziałała na mnie jak magnes. No po prostu musiałam mieć ją w swoich łapach. Czy po przeczytaniu ostatniej strony była zadowolona z decyzji?

Andromę Racellę ceni się nie za jej urok, ale mordercze umiejętności. Nie bez powodu nazywana jest Krwawą Baronową. Jednak załoga statku zna również jej drugie oblicz. Dla nich jest po prostu Andi. I wszyscy oni zostają wplątani w pewną misję, od której zależy przyszłość galaktyki. Jeśli coś pójdzie nie tak… rozpęta się wojna.

Sami przyznajcie, czyż opis fabuły nie brzmi zachęcająco? Gdybyście jeszcze nie byli przekonani, pozwólcie, że zacytuję Sarah J. Maas:
„Porywająca galaktyczna przygoda! Żywiołowi bohaterowie, trzymająca w napięciu akcja i rozległy wszechświat sprawiły, że uzależniłam się już od pierwszych stron!”.
Czemu więc ta powieść ma tak niskie oceny? Spróbuję znaleźć na to odpowiedź.

Przede wszystkim nietypowy wątek główny: piraci i kosmos. Nie każdy czuje się z tymi motywami dobrze. Powiem jeszcze mocniej, trzeba go naprawdę lubić, żeby w pełni docenić pomysł na powieść. Jeśli jednak należycie do tej kategorii, to już od pierwszych stron poczujecie swojski klimat. Szybka, dynamiczna przygoda, awanturnicze wyprawy i zmieniająca się co chwilę akcja. Aż chciałoby się krzyknąć „Ahoj!”, z tą różnicą, że ten statek nie wymaga rozłożenia żagli 😊 Chociaż historia rozwija się powoli, to naprawdę warto dać jej szansę.

Ciąg dalszy: https://www.recenzjenawidelcu.pl/2020/04/zenith-sasha-alsber...
Recenzjenawidelcu dodał: 01 IV 2020, 00:14:22

Zenith		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

"Poznaj Prawdę" to kontynuacja "Anatomii Kłamstwa". Są one jednak na tyle niezależne, że każdą można czytać bez znajomości drugiej - tak było w moim przypadku. Jak wskazuje tytuł, część ta opiera się na dochodzeniu do prawdy. W "Anatomii Kłamstwa" będziemy natomiast tropić kłamstwo. Jednakże, aby poznać prawdę trzeba rozróżnić kłamstwo od prawdy - tego również nauczymy się z "Poznaj Prawdę". Musimy mieć jednak na uwadze, iż nie zastąpi ona prawdziwej praktyki. "Tak jak nigdy nie przeprowadziłbyś operacji po samym przeczytaniu podręcznika opisującego techniki chirurgiczne, nie możemy zakładać, że przeczytanie tej czy jakiejkolwiek innej książki odpowiednio przygotuje cię do sytuacji, w której celem jest dotarcie do prawdy. Tak jak w przypadku każdej innej umiejętności musisz ćwiczyć to, czego się nauczyłeś" - mówi Peter Romary

Czy ta książka nauczyła mnie czegoś? Tak, poznałem wiele zwodniczych zachowań mających na celu odwrócenie mojej uwagi od sedna sprawy. Dowiedziałem się jakie taktyki mogą próbować stosowań na mnie potencjalni sprzedawcy, a nawet ludzie w życiu codziennym. Odniosłem wrażenie, że jest głównie kierowana do funkcjonariuszy policji, ale nadal uważam ją za wartościową. Powinniśmy patrzeć na każdą sprawę, z perspektywy innej osoby - o czym zapominamy. Oprócz tego najważniejsze jest zachowanie spokoju. Nasuwa mi się na myśl, że książkę tę można po części nazwać analizą umysłu i sposobu rozumowania człowieka. Dlatego jeśli chcecie łatwiej poznawać prawdę - ta książka może wam to ułatwić.
bookoholik27 dodał: 03 IV 2020, 17:50:53

Poznaj prawdę. Agenci CIA zdradzą ci, jak przekonać każdego, by powiedział wszystko		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

Czasem tak mam, że dosłownie „zafiksuję się” na danej książce. Po prostu muszę ją mieć, chociaż sama nie do końca wiem czemu. Tym razem obiektem mojej obsesji stała się „Królestwo Mostu”. Po wielu dniach powieść trafiła w moje łapki. Czy powieść spełniła moje oczekiwania?

Lara od dzieciństwa była szkolona, by wyjść za mąż za wroga jej królestwa, a potem… go pokonać. W dzień ślubu jest tego pewna, zamierza wykonać misję i dopełnić swoje przeznaczenie. Królestwo Mostu reprezentuje wszystko, co złe. Jednak gdy trafia do domu męża, powoli zaczyna do niej docierać, że prawda jest o wiele bardziej skomplikowana. Od jej decyzji zależy los wielu ludzi.

Książka zwraca uwagę już samą okładką, która zapowiada fascynującą przygodę pełną magii i emocji. Przynajmniej ja miałam takie wrażenie. Z pewnością nie można narzekać na tempo akcji, w opowieści sporo się dzieje, a fabuła porywa czytelnika już od pierwszych stron.

"Ale jej serce, od czasu ucieczki ze Środkowej Strażnicy zimne i spopielałe jak zgliszcza, teraz płonęło wściekłością, której nie umiała się sprzeciwić".

Sam pomysł na historię jest naprawdę ciekawy, często narzekam na wtórny charakter wątków głównych, ale nie tym razem. Coraz rzadziej książki są w stanie mnie czymś zaskoczyć, dlatego tym bardziej doceniam „Królestwo Mostu”. Od początku do samego końca byłam ciekawa rozwoju akcji. Działo się to też za sprawą sprzecznych uczuć, które targały naszą bohaterką. W ten sposób powieść świetnie łączy różne gatunki, nie brak tu miejsca i na miłość i na akcję.
Recenzjenawidelcu dodał: 05 IV 2020, 01:30:14

Królestwo mostu		 ocena przydatności opinii: +0 | -0

|< << < 210 211 212 213 214 215 216 217 218 219 220  > >> >| | Wszystkich opinii: 4041