Opowiadania są przede wszystkim prostymi anegdotami z życia nieortodoksyjnych muzyków reggae, w których leje się wódka, dymi marihuana, a kontakty międzyludzkie przeznaczone są do natychmiastowej konsumpcji. Historie stanowią też rodzaj przypowieści, których bohaterowie szukają tożsamości w otaczającym ich świecie, usiłują zrozumieć lub zdefiniować uczucia i wydarzenia prowadzące ich przez życie. Autor określa książkę jako specyficzny egzystencjalno-buddyjski manifest, w którym groteskowe, emocjonalnie intensywne obrazy, służą podkreśleniu nietrwałości, iluzorycznego charakteru naszego istnienia, jakie nieomylnie znajduje zakończenie w śmierci.
Jest to też sarkastyczna metafora moralnego upadku, hipokryzji oraz paradoksów rządzących polskim społeczeństwem tamtej epoki, która - paradoksalnie - była dla wielu czasem tworzenia, konsumowania i kochania, wiekiem brudnej niewinności, która dziś stanowi zaledwie zamglone, lecz na zawsze szczęśliwe wspomnienie. [edytuj opis]
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 