Kiedy wiosna nie nadchodzi

"Weronika jest dla mnie jedyną gwarancją tego, że przeczytasz te słowa w odpowiednim momencie swojego życia. Ja nie potrafiłam go znaleźć, za co Cię przepraszam, chociaż nie wiem, czy można znaleźć odpowiedni moment na taką wiadomość. Weronika jest dla Ciebie jak siostra i dla mnie jak córka. Jednak kochane moje dziecko, Ty masz jeszcze brata. Prawdziwego brata, z krwi i kości. Nigdy Ci o tym nie mówiłam, ale ja i ojciec byliśmy związkiem z przeszłością. Tato miał kiedyś kochankę, właściwie nasz związek uratowaliśmy wtedy tylko dla Ciebie. Kobieta, z którą romansował, urodziła mu syna. Jest zaledwie dwa lata młodszy od Ciebie i z tego co wiem, mieszka w Kazimierzu. Chciałam powiedzieć Ci o tym po Waszym ślubie, ale potem Marcin wyjechał, a Ty tęskniłaś tak bardzo, że nawet nie odwiedzałaś chaty, którą kupiliście. Pomyślałam więc, że poczekam, aż wróci i wtedy Ci powiem, ale Twój mąż nie wrócił, córeczko, a ja nie chciałam fundować Ci kolejnych łez. Wierzyłaś, że ojciec był idealny. Ta wiara podtrzymywała Cię przy nadziei, że istnieje prawdziwa, nieskazitelna miłość. Teraz jednak, kiedy odchodzę, wiem, że muszę dać Wam szansę. Muszę dać Tobie szansę, byś nie została na tym świecie sama. Zdecydujesz, co zrobić. Kocham Cię. Mama."

"Uff, przez cały dzień żadnej, nawet małej rozmowy o ślubie, pomyślałam i już po chwili znowu czułam straszne wyrzuty sumienia. Było mi wstyd przed samą sobą, że tak czuję, ale nie mogłam sobie z tym poradzić. Uczucie było o tyle straszne, że naprawdę ze wszystkich sił, bardzo mocno albo i jeszcze mocniej kochałam Weronikę."

"Po tych słowach znowu zaczęliśmy z Bernardem się śmiać. Śmieję się tutaj codziennie, jak gdybym nadrabiała te stracone osiem lat. Strasznie pyszne jest to nasze życie, oczywiście pod warunkiem, że o tym pamiętamy. Możemy jeść je garściami, każdego dnia przyswajać inny kolor, inny zapach, inne uczucie. W moim sercu chyba już na stałe zaczyna gościć nadzieja."