Za motto tej powieści wybrała Muller słowa Wieniczki z Moskwy - Pietuszki Wieniedikta Jerofiejewa: "Nic to, nic to, powiedziałem sobie, nic to", powtarzane w chwili największego zagubienia, działające niczym zaklęcia, mające człowieka utrzymać przy życiu. Również bohaterowie Muller mają swoje tajemne formułki, pod przykrywką których obok strachu narasta gniew i wściekłość. Powieść zaczyna się fragmentami poetyckiej prozy opisującej szare i wrogie miasto, jego równie szarych mieszkańców, rzeczy wymykające się spod ludzkiej kontroli, nieprzyjazną przyrodę. W te opisy wplatają się wspomnienia z dzieciństwa. Stopniowo wyłania się z nich opowieść o nauczycielce Adinie, jej przyjaciołach i społeczeństwie zniszczonym i zdemoralizowanym przez terror i strach. [edytuj opis]
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 