Na twórczość Jarosława Iwaszkiewicza (1894–1980), wybitnego prozaika, eseisty, tłumacza, składają się tomy poetyckie, powieści i opowiadania. Te ostatnie, pisane od lat międzywojennych, zajmują miejsce szczególne, łącząc poetycką wrażliwość z epickim żywiołem. W żadnej innej z form nie osiągnął Iwaszkiewicz podobnego napięcia, głębi i mistrzostwa. Jego bohaterowie, często zwykli, psychicznie niepodobni do autora, odczuwają żywo tragizm losu i przemijania, potrafią zastanawiać się nad światem i czerpać z życia ulotne chwile szczęścia, ale nie mogą uciec przed losem. Sensualne opisy sąsiadują tu z poczuciem metafizyki, a erotyka – z przeczuciem śmierci. „Ból istnienia” jest powszechny, a człowiek może być tylko mniej lub bardziej świadomym uczestnikiem wielkiego spektaklu. Realizm w prozie zwykle sprzyjał innym ujęciom, u Iwaszkiewicza realistyczny warsztat łączy się z uniwersalizmem problematyki. Miłość, śmierć, zagadka bytu, bezsilność wobec historii – to wielkie tematy Iwaszkiewicza.
Oceń tę książkę:
Dodał: 