-
Kategorie
- Biografie i dokument
- Biznes i ekonomia
- Czasopisma
- Dla dzieci
- Dla młodzieży
- Dom i ogród
- Edukacja
- Encyklopedie i leksykony
- Informatyka
- Inżynieria i technologia
- Język i nauka języków obcych
- Komiks
- Książka akademicka i fachowa
- Książka obcojęzyczna
- Książka regionalna
- Kuchnia i diety
- Literatura
- Medycyna
- Nauki humanistyczne
- Nauki ścisłe
- Nauki społeczne
- Podręczniki szkolne
- Poradniki
- Prawo
- Sztuka
- Wakacje i podróże
- Grupy
- Nowości
- Ranking
- Dodaj książkę
Kup książkę [edytuj książkę]
Łzy Baby Jagi
Z ZABAW I GIER ŚWIATA
To raczej nieczęsto się zdarza, żeby wiersz zasłaniał, a nie oświetlał /mniej lub bardziej jaskrawo/ autorskie „J A" . I żeby ta zasłona nie była jedynie kokieteryjnym parawanem, na którym wyświetlają się jeszcze bardziej niż nagość kuszące kształty „ego" . To z pewnością cenne wchodzić między ludzi i w świat po to, żeby ze światem i ludźmi się spotkać, a nie kreślić /mniej lub bardziej jaskrawo/ kontur własnej obolałej inności. ELŻBIETA WŁODARSKA-NOWAK czyni z takiej postawy pierwszą zasadę swojej liryki . Tu jest matecznik i źródło wszystkiego, co w tych wierszach rodzi się, dzieje i spiętrza , zarówno w wymiarze formy jak i przesłania.
Po to żeby w wierszu „zejść z oczu", żeby pozostając naturalnie obecnym być zarazem przezroczystym konieczny był obcy tekst. Czyli forma tak czy inaczej dobrze już w kulturze oswojona. Na przykład mit. Bajka. Ale także podwórkowa wyliczanka trajkocząca nam w głowie od dzieciństwa, absurdalna bzdurka o nieprzewidywalnych czasem znaczeniach i funkcjach. To konwencja wykorzystana przez poetkę bardzo inteligentnie i twórczo. Inspiracja poglądami Bettelheima - nb. lojalnie zaznaczona już na wstępie - w niczym nie krępuje tutaj swobody wyobraźni. Mamy do czynienia z poezją, a nie z poezjopodobnym ilustrowaniem obcych tez. Zdumiewające jest to napięcie pomiędzy oswojonym obrazem , znaną kolejnością zdarzeń i oczywistym morałem - a nowym , czy może po prostu wyłuskanym z warstwy przyzwyczajenia sensem /cz. I i II/.
Co jeszcze ważniejsze - założenie takiego „kostiumu" pozwala uniknąć patosu i emfazy. Nawet najbardziej rozdzierające powody, czyli te wszystkie życiowe traumy domagające się wiersza jakonbandaża, wentyla etc. - zostają niejako „wystudzone" już na samym początku przenikania do wiersza. Żeby o nich /i o sobie/ opowiedzieć autorka, jak każdy świadomy poeta mówi o kimś i o czymś innym.
Uwagę zwraca - nie ma co ukrywać, że pod wieloma względami wielce ryzykowne - włączenie w krąg problemów dramatu dzieci autystycznych. Poezja pochylająca się z czułą troską nad nieprzenikalną przecież w swej istocie tragedią Innego, łatwo może zgrzeszyć retorycznym współczuciem. Werbalizm czy nominalizm czyhają tu co krok, nie mówiąc już o pokusach budowania jakichś „pożal się boże" współmierności pomiędzy nieszczęściem i innością samego artysty i „owych". Autorka wychodzi z tej próby naprawdę zwycięsko. Lakoniczna, miejscami wręcz oschła operuje głownie obrazem . Rejestruje moment. Bycie blisko i cały humanizm tej części ani razu nie są natrętne, na wyrost, na niby. Dziwna empatia autorki! Dziwne i jakoś wyzwalające wewnętrznie wzruszenie, kiedy się czyta....
Tomik wierszy Elżbiety Włodarskiej-Nowak przekonał mnie pod względem artystycznym celnym wyborem metody . Ale to by było jeszcze niewiele, wszak metod ci u nas w poezji dostatek / już prawie wszyscy potrafią je dodawać i mnożyć , nierzadko przy tym żonglując/. Autorka tej książki wybiera raczej odejmowanie. Destyluje znaczenia. Przede wszystkim zaś potrafi wywołać najprawdziwsze wzruszenie, tłumiąc - o paradoksie! -bezpośredniość emocji, filtrując je przez zewnętrzne gry i zabawy świata. Bardzo oryginalny , przejmujący swym zamysłem tomik.
Maciej M. Szczawiński maj 2003 r.
[edytuj opis]
To raczej nieczęsto się zdarza, żeby wiersz zasłaniał, a nie oświetlał /mniej lub bardziej jaskrawo/ autorskie „J A" . I żeby ta zasłona nie była jedynie kokieteryjnym parawanem, na którym wyświetlają się jeszcze bardziej niż nagość kuszące kształty „ego" . To z pewnością cenne wchodzić między ludzi i w świat po to, żeby ze światem i ludźmi się spotkać, a nie kreślić /mniej lub bardziej jaskrawo/ kontur własnej obolałej inności. ELŻBIETA WŁODARSKA-NOWAK czyni z takiej postawy pierwszą zasadę swojej liryki . Tu jest matecznik i źródło wszystkiego, co w tych wierszach rodzi się, dzieje i spiętrza , zarówno w wymiarze formy jak i przesłania.
Po to żeby w wierszu „zejść z oczu", żeby pozostając naturalnie obecnym być zarazem przezroczystym konieczny był obcy tekst. Czyli forma tak czy inaczej dobrze już w kulturze oswojona. Na przykład mit. Bajka. Ale także podwórkowa wyliczanka trajkocząca nam w głowie od dzieciństwa, absurdalna bzdurka o nieprzewidywalnych czasem znaczeniach i funkcjach. To konwencja wykorzystana przez poetkę bardzo inteligentnie i twórczo. Inspiracja poglądami Bettelheima - nb. lojalnie zaznaczona już na wstępie - w niczym nie krępuje tutaj swobody wyobraźni. Mamy do czynienia z poezją, a nie z poezjopodobnym ilustrowaniem obcych tez. Zdumiewające jest to napięcie pomiędzy oswojonym obrazem , znaną kolejnością zdarzeń i oczywistym morałem - a nowym , czy może po prostu wyłuskanym z warstwy przyzwyczajenia sensem /cz. I i II/.
Co jeszcze ważniejsze - założenie takiego „kostiumu" pozwala uniknąć patosu i emfazy. Nawet najbardziej rozdzierające powody, czyli te wszystkie życiowe traumy domagające się wiersza jakonbandaża, wentyla etc. - zostają niejako „wystudzone" już na samym początku przenikania do wiersza. Żeby o nich /i o sobie/ opowiedzieć autorka, jak każdy świadomy poeta mówi o kimś i o czymś innym.
Uwagę zwraca - nie ma co ukrywać, że pod wieloma względami wielce ryzykowne - włączenie w krąg problemów dramatu dzieci autystycznych. Poezja pochylająca się z czułą troską nad nieprzenikalną przecież w swej istocie tragedią Innego, łatwo może zgrzeszyć retorycznym współczuciem. Werbalizm czy nominalizm czyhają tu co krok, nie mówiąc już o pokusach budowania jakichś „pożal się boże" współmierności pomiędzy nieszczęściem i innością samego artysty i „owych". Autorka wychodzi z tej próby naprawdę zwycięsko. Lakoniczna, miejscami wręcz oschła operuje głownie obrazem . Rejestruje moment. Bycie blisko i cały humanizm tej części ani razu nie są natrętne, na wyrost, na niby. Dziwna empatia autorki! Dziwne i jakoś wyzwalające wewnętrznie wzruszenie, kiedy się czyta....
Tomik wierszy Elżbiety Włodarskiej-Nowak przekonał mnie pod względem artystycznym celnym wyborem metody . Ale to by było jeszcze niewiele, wszak metod ci u nas w poezji dostatek / już prawie wszyscy potrafią je dodawać i mnożyć , nierzadko przy tym żonglując/. Autorka tej książki wybiera raczej odejmowanie. Destyluje znaczenia. Przede wszystkim zaś potrafi wywołać najprawdziwsze wzruszenie, tłumiąc - o paradoksie! -bezpośredniość emocji, filtrując je przez zewnętrzne gry i zabawy świata. Bardzo oryginalny , przejmujący swym zamysłem tomik.
Maciej M. Szczawiński maj 2003 r.
[edytuj opis]
Czytelnicy tej książki polecają
Niestety zbyt mało osób przeczytało tę książkę, aby móc polecić Ci inne publikacje.
Komentarze użytkowników Facebooka
[edytuj informacje]O książce
| Wydawnictwo: | Łebkowski i ska |
| Rok wydania: | 2003 |
| ISBN: | 83-916137-3-9 |
| Ocena: | - |
| Liczba głosów: | - |
Oznacz książkę jako:
 Przeczytana |
 Planuję przeczytać |
 Ulubiona |
 Teraz czytam |
Oceń tę książkę:
Dodał: 
[edytuj tagi]Tagi
Czytelnicy
Pokaż osoby, które tę książkę:
| Przeczytały |
Planują przeczytać |
| Lubią |
Teraz czytają |
- Dodatki
- Widgets (Gadżety)
- Wypracowania
© 2009-2024 by Webook.pl | Autorzy serwisu nie ponoszą odpowiedzialności za treści publikowane przez użytkowników (GNU FDL). |
Online: 429