Ulisses - Joyce

Myśląc o "Ulissesie" nasuwa mi się taka wizja-porównanie: oto mamy wielki, solidny stół, na nim piękny obrus, ozdobny, misternie haftowany. Na owym sole leżą opasłe tomy książek - zapis literatury i kultury światowej, który ludzkość zgromadziła do XX wieku, mamy tu geniuszy, same sławy, w tych tomach znajdują się również symbole kultury oraz wiary, słowem, wszystko, co na świecie było dotąd najlepsze, najznamienitsze, co stanowiło wzór. Przychodzi James Joyce i jednym szarpnięciem zrzuca to wszystko (łącznie z pięknym obrusem) na ziemię, depcze, niszczy, rozdziera i na pustym stole zostawia swojego "Ulissesa"...

Uff, skończyłam... I już planuję powtórne czytanie...

Właściwie nie wiem, co o tej książce można napisać, ją trzeba po prostu przeczytać! I to wielokrotnie...

Trudna w odbiorze, by ją zrozumieć potrzeba nie lada skupienia i wiele czasu. Jest tu mnóstwo odwołań, aluzji, parodii itp. do literatur (kultur, religii itd.) powstałej przed Joyce'm. Pełno symboli, których odkrycie nie jest zawsze tak proste. Zdaje sobie sprawę, że nie wszystko zrozumiałam, więc za jakiś czas sięgnę po "Ulissesa" znów.

Składa się z kilkunastu cząstek, każda jest inna stylistycznie, każda ma swój przekaz i nad każdą ma władzę jakaś część ludzkiego ciała. Różne poetyki, gatunki, chwyty... Geniusz Joyce'a jest powalający. Cieszę się, że nie skusiłam się na nią wcześniej, bo czuję, że mogłabym się zrazić...

Ciężka to powieść, ale jakże wartościowa, zaskakującą, fascynująca! Aż nieprawdopodobne jest, ile Joyce potrafił dostrzec, ile wiedział, jak mocno potrafił się zatracić w człowieku, by stworzyć to dzieło, by oddać szczerość i naturalność ludzkiej istoty. Jestem pod naprawdę wielkim wrażeniem.



Opublikowane na: http://dajprzeczytac.blogspot.com/