Liryka spod pióra się wymyka

Gdy w czerwcu 1957 roku został wydany opasły zbiór poezji i prozy poetyckiej "Hermes, pies i gwiazda", Zbigniew Herbert miał zaledwie 32 lata. Tym bardziej podziwiam dojrzałość formy, piękno porównań, głębię myśli, zwięzłość i pozorną prostotę języka. Tak rozjaśniać nasze ścieżki poznania ciepłymi promieniami poezji potrafią jedynie mistrzowie.

Pojemne z swej natury wiersze mieszczą w sobie tematy takie jak przemijanie, śmierć, wojna, liryczność, religia.
Odnosząc się do postaci i wydarzeń historycznych, mitologii, sztuki, mówią jednocześnie o nas.

Lekkością poezji Pan Zbigniew, pieści niczym puch łabędziego pióra, wtłacza w nasze uszy szum muszli słyszącej pieśni po drugiej stronie morza. Ornamentuje tęczą tkliwych objaśnień nieudolne malunki rąk ludzkich. W końcu niesie pociechę, ukojenie i nadzieję w tym czego nie widzimy.

Zbiór długich dwu i trzystronicowych wierszy jest jednym z jego największych dokonań literackich.
Prawie dwustustronicowemu zbiorowi stawiam bez wahania 10/10.