Gdy Czesław Miłosz pisał swe "Wiersze ostatnie", był już schorowanym dziewięćdziesięcioletnim mędrcem, który wiele w życiu widział i słowami pełnymi polotu, opisał to bogate doświadczenie.
Czytając poezję noblisty, wkraczałem w świat osobistych przeżyć człowieka obdarzonego ogromną inteligencją i głodem życia, których nie przyćmiły wojny i choroby.
Miłosz układał wiersze lekkie, zwiewne, posiadające unikatowy klimat, wciąż pełne barw, ekspresji.
Wracał wspomnieniami do czasów młodości, wieku średniego, do ważnych dla niego miejsc i osób. Ten ostatni już tomik jest osobistym rozliczeniem, ze światem. Poeta ma poczucie winy, wstydu będąc świadomym skażenia natury ludzkiej. Prosi o miłosierdzie Boga. Tak, mamy tu także liryki religijne.
Ten ponad dziewięćdziesięciostronicowy tomik, podzielono już po śmierci twórcy, na 5 tematycznych części.
Pomiędzy strofami niewątpliwie natchnionych wierszy, wyłania się postać skromnego, wierzącego w wartości, uduchowionego człowieka. Podziwiam Pana Czesława także za ogromny dorobek literacki.
Moimi ulubionymi wierszami z tomiku są: "Niebo" i "Dobroć".
Tej wspaniałej pozycji stawiam 9/10.
Czterdzieści pięć ostatnich wierszy Noblisty, powstałych w latach 2002-2004, to dzieło umysłu dojrzałego, krytycznego i wciąż otwartego na prawdę i jej poszukiwanie. Miłosz dotyka spraw najprostszych, konkretnych i najbardziej codziennych, spod których przeziera drgająca tkanka świata zamyśla się nad istotą bytu człowieka, proponując filozoficzną i poetycką zarazem próbę ujęcia spraw fundamental...
Ocena czytelników: 6 (głosów: 1)
Autor recenzji ocenił książkę na: 6.0