Poprzednio czytane powieści, wylewające sią spod piór subtelności, kunszt autorski wysoko postawiły poprzeczkę przed następnymi. Rozczarowałem się więc Anielicą - Pani Miszczuk, popularnej rodzimej pisarki.
Prosty, mało klarowny, pozbawiony subtelności język mimo swej zwięzłości nudził sprawiał wrażenie miałkości.
Akcja toczy się szybko, jednak łatwo przewidzieć jej koleje.
Protagonistka, około dwudziestoletnia Wiktoria zaczęła mnie irytować. Jej dziecięca naiwność, brak przewidywania a nawet słodka nieporadność drażniły. Z drugiej strony gdy jest się młodym często myśli się w podobny sposób.
Pozostałe postacie nakreślono pobieżnie, dosyć ciekawie ale przekonująco.
Jednym z niewielu atutów jest pełen ciepła, przyjemny klimat, łagodzący niedoskonałości.
Fabuła drugiej części cyklu o Wiktorii Biankowskiej, toczy się na Ziemi, w piekle (Niższej Arkadii) i najdłużej w niebie (Wyższej Arkadii). Protagonistka, po zjedzeniu jabłka poznania odzyskuje nadprzyrodzone moce, oraz uzmysławia sobie że Piotruś ją zdradzał. Razem z Belethem, który dał jej owoc znów trafia do piekła. Jaka misja przed nią czeka? Komu zaufa? Wiecznie kuszącemu lecz kłamiącemu Belethowi? Czy może zdradzającemu Piotrusiowi?
Raczej odradzam osobom bardziej oczytanym. Stawiam 6/10.
Beleth, Azazel, Kleopatra i Śmierć znani z powieści Ja, diablica powracają! A to oznacza, że już nikt nie będzie się nudził.
W życiu Wiktorii ponownie zjawia się przystojny diabeł. Rozbija jej związek z Piotrem i ma nietypową prośbę - chce odzyskać swoje anielskie skrzydła. Czy dziewczynie uda się zwrócić złotookiemu Belethowi marzenia? Przed Wiktorią stają naprawdę trudne wybory - bo z jednej st...
Ocena czytelników: 5.19 (głosów: 74)
Autor recenzji ocenił książkę na: 4.5