| "Życie składa się z małych tajemnic." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:40:40 |
głosy: +1 | -0 |
|
| "Stajesz przed przeciwnikiem i wiesz, że możesz z nim wygrać, bo ten przeciwnik to ty. A ty wiesz, jak ze sobą wygrać. Pamiętaj, jesteś swoim przeciwnikiem. Twój przeciwnik to ty." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:40:21 |
głosy: +1 | -0 |
|
| "Nie odkładaj na jutro tego, co trzeba zniszczyć dzisiaj." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:40:02 |
głosy: +1 | -0 |
|
| "Czasem chcesz uciec od świata, czasem chcesz uciec od siebie." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:39:46 |
głosy: +2 | -0 |
|
| "Żeglowanie na spokojnych wodach nie oznacza, ze nie wpadniesz na górę lodową..." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:38:01 |
głosy: +0 | -0 |
|
| "Nie trzeba skakać do piekła, żeby wiedzieć, że jest tam gorąco." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:37:44 |
głosy: +2 | -0 |
|
| "Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on.[...] Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego, w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? [...] Dlaczego oklaskujemy ten egoizm, tę miłość własną?" |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:37:34 |
głosy: +0 | -0 |
|
| "– Niech to nie zabrzmi ckliwie, – odezwał się Myron – ale gdyby FJ mnie zabił...
– To spędziłbym kilka przyjemnych miesięcy na rozrzucaniu kawałeczków jego genitaliów po Nowej Anglii – odparł Win. – A potem pewnie bym go zabił...
Myron uśmiechnął się.
– Dlaczego po Nowej Anglii? – spytał.
– Bo ją lubię. A w Nowym Jorku czułbym się bez ciebie samotny." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:35:07 |
głosy: +0 | -0 |
|
| "Gdyby Bóg obdarzył go drugim rozumiem, to ten rozum umarłby z samotności." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:34:55 |
głosy: +4 | -0 |
|
| "Zwróciła uwagę na dziwnie nienaturalny układ rozpostartych rąk. Uprzytomniła sobie, że to ciało nie ułożyło się na żwirze, lecz zostało rzucone... Dobiegł ją głos Patryka, szept pełen grozy: - Wielki Boże! Ona... ona nie żyje - wyjąknął, gdy przyklęknąwszy obok Arleny, dotknął jej dłoni i ramion. W podobnych chwilach czas jak gdyby zatrzymuje się w miejscu." |
| dona dodał: 12 III 2011, 19:33:26 |
głosy: +0 | -0 |
|
