Dary Anioła: Miasto Niebiańskiego Ognia

"Magnus potoczył się na swój tył i położył swoje stopy na boku sofy. – Co cię obchodzi jeśli Alec jest nieszczęśliwy? – Co mnie obchodzi? – powiedział Jace tak głośno, że Chairman zamiauczał, spadł z kanapy i wylądował na podłodze. – Oczywiście, że obchodzi mnie Alec: jest moim najlepszym przyjacielem, moim parabati. I jest nieszczęśliwy. I ty też jesteś, patrząc na twoje rzeczy. Pojemniki po jedzeniu na wynos są wszędzie, nie zrobiłeś nic, aby zorganizować to miejsce, a twój kot wygląda na martwego. – On nie jest martwy."

"Alec podciągnął kolana do klatki piersiowej i w zamyśleniu spojrzał na Jace’a.

- Wiem – powiedział – Nie jestem zazdrosny. Zawsze wiedziałem, że od początku wszyscy uważali, że jesteś ode mnie lepszy. Mój ojciec tak myślał. Clave. Izzy i Max patrzyli na ciebie jak na wielkiego wojownika, którym chcieliby być. Ale w dniu kiedy spytałeś mnie, czy zostanę twoim parabatai, wiedziałem, że masz na myśli to, że ufasz mi wystarczająco, aby poprosić mnie o pomoc. Mówiłeś mi, że nie jesteś tym samotnym i samowystarczalnym wojownikiem, który może wszystko zrobić samemu. Potrzebowałeś mnie. I zdałem sobie sprawę, że była jedna osoba, która nie uważała, że jesteś ode mnie lepszy. Ty."

"- Nie powinniśmy - powiedziała Isabelle. - Clave ma plan.
- Clave ma zbiorową inteligencję ananasa.
Alec zamrugał.
- Jace ma rację.
Isabelle odwróciła się do brata.
- Co ty wiesz? Nawet nie uważałeś.
- Nieprawda - odparł Alec. - Jace ma rację.
- Tak, ale ja mam rację praktycznie dziewięćdziesiąt procent czasu, więc to nie dowodzi, że słuchałeś - rzekł Jace. - To po prostu dobry traf."