Stanisław Nowak zawsze pisze w drugiej osobie, zawsze do kogoś apeluje. Do siebie, do czytelnika, do Boga. Nie tylko mówi, ale stawia warunki, ostrzega, przestrzega, zapowiada. Apeluje głównie do logiki, ale posługuje się też obrazem - szczególnie ujmujące są wiersze dotyczące niedoli zwierząt.