Najnowsze recenzje książek

Po serii kryminałów Agaty Christie i Joanny Chmielewskiej, nie wyobrażałam sobie, że jakaś książka kryminalna może być lepsza od tych pisanych przez wyżej wymienione autorki. Jednak ostatnio sięgnęłam po „Sprawiedliwość owiec” Leonie Swann. Podtytuł brzmi „Filozoficzna powieść kryminalna” . Zgadza się. Mamy zarówno zagadkę, której rozwiązanie nie należy do najprostszych, jak i filozofie dotycząca, życia, ludzi, ich przysposobienia. Na pierwszy rzut oka nie widać tutaj nic specjalnego, przykuwają...

Książki o tematyce psychologicznej czy wręcz psychiatrycznej kojarzą się z epopeją medyczną przeznaczoną tylko dla lekarzy zajmujących się tą dziedziną. Część, a może nawet większość z nich taka jest, aczkolwiek na pewno nie książki Olivera Sacksa (angielskiego neurologa). Jego książki skupiają się nie na chorobie a na osobowości i jednostce. Właśnie to sprawia, że z pozoru naukowa książka przekształca się w piękny portret ludzi, którzy utworzyli własny świat, odmienny od reszty, ale równie inte...

Podtytuł brzmi: „otwiera oczy na okropności będące udziałem niektórych kobiet”- zgadza się. Moje pojęcie o terrorze muzułmańskich kobiet, wymuszanych małżeństwach czy honorowych zabójstwach ograniczało się do kilku ogólnikowych artykułów czy programów telewizyjnych. Cieszę się, że sięgnęłam po książkę Jasvinder. Prowadzi organizację Karma Nirvana, pomaga wielu dziewczynom wyrwać się z piekła zwanego domem i zacząć życie od nowa począwszy od znalezienia im dachu nad głową do psychicznego wspa...

Piękna okładka przyciągająca wzrok, motyw kwiatów, delikatność, tajemniczość bijąca na pierwszy rzut oka z książki. A na odwrocie adnotacja: „Vanessa Diffenbaugh- (…) Studiowała pisanie kreatywne i pracowała z młodzieżą z biednych środowisk. Coś tutaj mi się nie zgadzało- pierwsze wrażenie o książce – delikatnej, subtelnej jak świeże kwiaty- zestawione z doświadczeniem zawodowym autorki i właśnie tym połączeniem książka mnie zaintrygowała. Na pewno fabuła jest czymś oryginalnym. Tego jeszcze...

Pierwszy raz spotkałam się z tą autorką. Na pewno to częściowo przez moją bliżej nieuzasadnioną niechęć do polskich autorów (która godzinę temu, kiedy skończyłam czytać „Żar Sahelu”, znacznie osłabła), jednak ta książka zainteresowała mnie do samego początku. Kiedy zobaczyłam na odwrocie książki fragment biografii p. Agnieszki: „Przygotowuje doktorat o szamanizmie południowoafrykańskim”, byłam już pewna, że po jej dzieło sięgnę. Muszę przyznać, że przyciągnęło mnie też piękne wydanie, ciekawa o...

„Alchemik” Paulo Coelho to książka ponadczasowa, do tego stopnia poruszająca człowieka, że postanowiłam o niej napisać. To pierwsza pozycja tego autora po którą sięgnęłam (swoją drogą to dzięki niej przekonałam się do kolejnych). Przez prostotę fabuły pozwala skupić się na zawartych tam metaforach i przekazach. Autor nie stara się wzbogacać słownictwa, wprowadzać zawiłych zwrotów, a mimo to „Alchemik” jest znany niemal na całym świecie i moim zdaniem można go uznać już za klasykę, mistrzostwo...

Cejrowskiego zawsze lubiłam słuchać w jego programie "Boso przez świat" i przerwanie mi odcinka było bardzo nie mądrym posunięciem. Lubiłam może głownie przez moją fascynacje podróżami, odległymi kontynentami etc., jednak sama osoba W.C. ze swoim humorem, który wyjątkowo do mnie trafiał i umiejętnością zgrabnego przekazania wiedzy miała w tym nie mniejszy udział. Nadszedł czas na książkę. Po pobieżnym przejrzeniu "Gringo..." od razu byłam nastawiona bardzo pozytywnie - zdjęcia. Piękne, naturaln...

Ciężko mi ocenić tę książkę obiektywnie. Chociażby dlatego, ze każda pozycja autobiograficzna, której bohater rzuca wszystko i rusza w podróż po nowe życie, jest dla mnie ciekawa, inspirująca i wciągająca, jeszcze przed przejściem do pierwszej strony. Muszę jednak powiedzieć, że się nie zawiodłam. Liz Gilbert pod wpływem słów szamana z Bali rusza w podróż po miejscach, które- według niej i nie tylko- działają kojąco, pomagają na nowo ułożyć swoje życie, znaleźć równowagę i odnaleźć siebie. Jej...

Pojawiła się już u mnie na blogu recenzja drugiej z kolei książki Jasvinder: http://usmiechempisane.blogspot.com/2011/07/corki-hanby-jasvinder-sanghera.html a teraz jestem po lekturze pierwszej (świetna kolejność, wiem, ale to dlatego, że „zhańbionej’ długo nie mogłam znaleźć, aż w końcu ku mojej uciesze mogłam ja przeczytać) Jasvinder Sanghera to współzałożycielka (i pomysłodawczyni) prężnie działającej organizacji Karma Nirvana, walczy o prawa kobiet, pomaga Azjatkom skazanym na życie w świe...

„Po to, co dla mnie osiągalne- będę sięgać” – słowa M. Wojciechowskiej bezczelnie skopiowane z jej strony (www.martynawojciechowska.pl ). A jakże motywujące, między innymi dlatego, że wypowiedziane przez osobę, która nieustannie się do nich stosuje. Dawno temu czytałam „Przesunąć Horyzont” i pamiętam, że byłam pod wrażeniem, potem nastąpiła przerwa z p. Martyną a dziś skończyłam czytać kolejną jej książkę- połączenie relacji z kręcenia odcinka do „Misji Martyna” z albumem/przewodnikiem po ku...

Na początku zastrzegam, że jest to opinia jak najbardziej subiektywna. Sama taka podróż i determinacja tej niezwykłej pary jest dla mnie wystarczająca, żeby ich podziwiać, a książka to cząstka ich przeżyć, które udostępnili czytelnikom. Nie mniej, świetna. Znów zasugerowałam się szczątkowymi opisami. To znaczy: „Bilet w jedną stronę, dwa plecaki, pięćset osiemdziesiąt trzy dolary i dwadzieścia pięć centów- cały nasz kapitał, niewiele planów i dużo marzeń. (…) Wiedzieliśmy jedno- chcemy objechać...

Wydawać by się mogło, że żadna książka Zafona nie dorówna "Cieniowi wiatru" i "Grze anioła". Pozory mylą. Mimo, że zarówno "Książę mgły" jak i "Pałac północy" są stosunkowo krótkie, z całą pewnością specyficzny klimat został przez autora zachowany, a po skończonej lekturze każdej z jego pozycji niezmiennie siada się w ciszy pod wrażeniem książki. I tym razem Zafon nie zawiódł. Czytałam wiele niepochlebnych opinii na temat "Pałacu północy"- wszystkie opierały się na porównaniach. Nawet idąc tym...

Mimo tego, ze od śmierci Marilyn minęło 49 lat, wciąż jest owiana tajemnicą, cieszy się zainteresowaniem a o jej zawiłym życiu powstają kolejne reportaże, książki, itd. Ja zwróciłam uwagę na jedną z nich. „Ostatnie seanse” wyróżniają się na pewno formą. Nie jest do końca ani biografia, ani powieść; poza tym to połączenie dokumentu i fikcji, jednak autor zastrzega: „Moje fałszerstwo posuwa się co najwyżej do przypisywania jednym tego, co powiedzieli, widzieli, czy przeżyli inni, do stworzenia...

Mam nadzieję, że Helen Fielding pisząc „Dziennik…” nie opierała się na własnych doświadczeniach. Swoją drogą pierwszy raz książka wywołała u mnie taką reakcję. Przy wielu zdarzało mi się uśmiechać ale nigdy perfidnie parskać śmiechem w autobusie. Do tej książki trzeba podejść jak do lekkiej lektury, poprawiającej humor, dla niektórych zapewne leczącej z wszelkich kompleksów. Wtedy spełni swoją rolę na 6+. Niepozbierana Bridget boryka się ze swoimi codziennymi problemami - pracą a raczej bra...