Testament z zza grobu

Po przeczytaniu straszącego "Lśnienia" musiałem wziąć do rąk powieść całkiem inną. Emanującą ciepłem, miłością, dobrocią, życzliwością zawartą w szlachetnych postawach bohaterów. Po prostu sięgnąłem po niezastąpiony tom Jeżycjady.
Akcja powieści toczy się w okresie świąteczno-noworocznym u schyłku 2009 roku, głównie w mieszkaniu Państwa Borejków. Po raz pierwszy Pani Gosia, umieszcza sceny dosyć brutalne, parę razy kapie krew. Scen śmiesznych jest jak na lekarstwo, lub na mszy.
Ciekawe i niezwykle trafne są spostrzeżenia co do natury czasu, jego upływu, wpływu na nas. Przemijanie ludzi też jest ciekawie opisane. My, nasze ciała starzeją się, umieramy, ale nasze czyny zostają po nas jeszcze długo, mają wpływ na czyny innych, nie całkiem odchodzimy.
Tytułowa McDusia to prawnuczka profesora Dmuchawca. Pzyjeżdża z Wrocławia od babci, by uporządkować mieszkanie po zmarłym Profesorze. Tytułowa bohaterka pokłóciła się z rodzicami mieszkającymi w Paryżu, twierdzi że nie można budować nowych relacji, gdy stare, rodzinne ciążą.
Na szczęśćie profesor Dmuchawiec zostawił po sobie niezwykły testament, także dla niej. A czterem swoim uczniom, którzy zostali nauczycielami, podarował książki.
Każda z nich niesie głębokie przesłanie i wydobywa z podświadomości wspomnienia. Profesor był znakomitym psychologiem, w swych błękitnych oczach miał jakby lasery, które widziały głębię duszy, podglądanej osoby. W jego notesie znajdują się spostrzeżenia dotyczące psychiki McDusi. Dzięki uświadomieniu sobie jaka jest, a więc co jest jej słabą stroną, zmienia to, by być szczęśliwą.