Na granicy snu i jawy

Dawno nie czytałam tak ambitnej książki. I chciałabym to podkreślić, bo szczerze powiedziawszy nie sądziłam, że jeszcze się takie pisze, a do tego, że takiego cudu dokonała nasza rodzima autorka. To jedna z najbardziej ambitnych, nieszablonowych i mądrych książek, jakie przeczytałam.
Pisarka – bohaterka i narratorka (imienia nie poznajemy) ma niezwykle wrażliwy i otwarty umysł. Dzięki tym cechom błyskawicznie wzbudza sympatię i zaufanie swoich rozmówców. Ludzie ją lubią (czytelnik również), ponieważ mimo swojej ciekawości i licznych pytań jakie zadaje, nie wyczuwa się w niej wścibstwa. Raczej pewną lotność i żywe zainteresowanie. Pierwszą osobą, która pobudza jej ciekawość jest Laura. Z pozoru zwykła zbuntowana, krnąbrna i figlarna nastolatka. Pisarka jednak dostrzega pod maską młodzieńczej buńczuczności wielki żal i smutek, jaki dziewczyna w sobie nosi. Zawiązuje się między nimi piękna przyjaźń, która pozwala zdradzić Laurze, że Szara nie jest jej prawdziwą babcią.

Sny mieszają się z rzeczywistością do tego stopnia, że pisarka często nie wie czy dana rozmowa jej się nie przyśniła. Nieustannie zbiera materiały do książki drążąc w miejscowych opowieściach i sekretach wyjawianych przez swoich rozmówców, a każda odkryta tajemnica obnaża coraz bardziej nieprawdopodobną historię.

Początkowo byłam przekonana, że wątek snów szybko mnie znuży. Jeśli spodoba mi się wątek główny ciężko będzie mi się od niego odrywać. Tutaj sprawa wygląda inaczej. Sny i jawa są tą samą historią opowiedzianą na dwa zupełnie różne sposoby. I nie jest tak, że najpierw widzimy coś na jawie, a później to samo oglądamy we śnie. Jedno z drugim wzajemnie się uzupełnia pokazując inne, nowe rzeczy. Rzeczywistość polega na rozmyślaniach i zwierzeniach podczas kiedy sny są jakby fikcyjnym odwzorowaniem prawdy. Są pełne mistycyzmu i jakiejś takiej pogańskiej dzikości. Bywa, że stają się straszne i obrzydliwe, a ich realizm wwierca się w psychikę. Wzbudzają dreszcze i otaczają czytelnika mgłą nierzeczywistości.

Pani Trzeciak daje pełne pole do popisu naszej wyobraźni. Niedopowiedzenia, bądź też brak dosadności, a także mnóstwo metafor i alegorii roztacza przed czytelnikiem pełną gamę rozwiązań i zacieśnia wrażenie wielkiej tajemnicy. Tajemnicy, którą ponad wszystko chcemy poznać i jednocześnie boimy się jej. Specyficzne wyrażanie się i słowo-skróty wywołują bardzo ekscytujący niepokój. Autorka cały czas sunie po granicy realizmu i magii przechylając się co chwilę to na jedną to na drugą stronę. Którą wybierze czytelnik? Dla mnie emocje i wydarzenia były bardzo realistyczne. Nawet te ubrane w fikcje.

Książka niezwykle sensualna z nieprawdopodobną grą emocji opowiada o tym czy mamy wpływ na swoje przeznaczenie, czy też cokolwiek nie zrobimy musimy się poddać nieuchronnemu kręgowi życia. Nie zdradzę nic ponadto, bo to właśnie jest całym sensem powieści ale zaręczam, że dawno żadna książka nie wywarła na mnie takiego wrażenia. Z punktów technicznych muszę podkreślić fantastyczną estetykę i staranność w stylu pisarskim pani Trzeciak. Każde zdanie jest dopieszczone, a następstwa w fabule dokładnie przeanalizowane.
Zachęcam każdego, kto ceni niebanalną dwutorowość fabuły i każdemu, kto potrafi rozgraniczyć sen od jawy. Ciekawe czy mu się to uda…



Artykuł pochodzi ze strony: http://www.kanapaliteracka.pl/ksiazki/dwadziescia-siedem-sno...