-
Kategorie
- Biografie i dokument
- Biznes i ekonomia
- Czasopisma
- Dla dzieci
- Dla młodzieży
- Dom i ogród
- Edukacja
- Encyklopedie i leksykony
- Informatyka
- Inżynieria i technologia
- Język i nauka języków obcych
- Komiks
- Książka akademicka i fachowa
- Książka obcojęzyczna
- Książka regionalna
- Kuchnia i diety
- Literatura
- Medycyna
- Nauki humanistyczne
- Nauki ścisłe
- Nauki społeczne
- Podręczniki szkolne
- Poradniki
- Prawo
- Sztuka
- Wakacje i podróże
- Grupy
- Nowości
- Ranking
- Dodaj książkę
Kup książkę [edytuj książkę]
Bombel
„Bombel” to druga po „Osiem Cztery” powieść Mirosława Nahacza. Jest to literatura naturalistyczna, niezwykle wulgarna, mająca na celu ukazać prawdziwą prozę życia człowieka smutnego, przytłoczonego losem. Tytułowy bohater jest wiejskim pijaczyną, który siedząc na przystanku, opowiada różne historie.
Tego typu książki, które wydawane są coraz częściej u nas, można albo lubić albo kompletnie nie trawić. W każdym razie zawsze niemal jest to uczucie skrajne. Nie czyta się tego i odkłada jak niektóre powieści. Wszystkie przyziemne sprawy, rozterki człowieka, który wydaje się nie mieć pomysłu, czy szans na życie z obowiązkami i odpowiedzialnością za innych, opowiedziane są językiem zgrabnym, doskonale naśladującym życie ulicy czy środowisko bohatera, ale niestety styl mi nie odpowiada. Po prostu przeszkadza już na samym początku. Mimo to do połowy nie było tak źle, ale jednostajność, efekt zupełnie niepotrzebnego przeciągania opowiadanych historii, zupełnie mnie znużyły w trakcie lektury, aż oczekiwałem z upragnieniem końca. Długie, rozbudowane, zajmujące nieraz około strony zdania przynoszą natłok wielu przemyśleń Bombla i powodują chaos. Oczywiście przemawia to na rzecz prawdziwości postaci, lecz proszę! błagam! nie za cenę mordęgi czytelnika z tekstem po który sięga nierzadko aby odetchnąć! W jednym rozdziale jest takie zdanie Bombla: „Nie mogę się sobie nadziwić. Że wystarczy tylko usiąść i zacząć gadać, a resztę już załatwi nie wiadomo kto. Że otworzę tylko usta, a reszta sama się robi, że nie myślę co mam powiedzieć, tylko wszystko jest jednocześnie.” Taki właśnie jest ten tekst. Wydaje mi się jednak, że nie wystarczy usiąść i zacząć gadać, że wszystko się samo nie ułoży. To naprawdę zastanawiające, iż tak krótka książka zajęła mi tyle czasu (3dni!) na przeczytanie. Wielu chwali sobie świeżość Nahacza i właśnie jego styl. Ja nie należę do nich, dlatego tak mało punktów. Zapewne ci, którzy mają ochotę przeczytać tę książę, sięgną po nią bez względu jak niepochlebna jest ta recenzja. Może to i dobrze, bo przecież najlepiej przekonać się o wartości czegoś na własnej skórze.
[edytuj opis]
Tego typu książki, które wydawane są coraz częściej u nas, można albo lubić albo kompletnie nie trawić. W każdym razie zawsze niemal jest to uczucie skrajne. Nie czyta się tego i odkłada jak niektóre powieści. Wszystkie przyziemne sprawy, rozterki człowieka, który wydaje się nie mieć pomysłu, czy szans na życie z obowiązkami i odpowiedzialnością za innych, opowiedziane są językiem zgrabnym, doskonale naśladującym życie ulicy czy środowisko bohatera, ale niestety styl mi nie odpowiada. Po prostu przeszkadza już na samym początku. Mimo to do połowy nie było tak źle, ale jednostajność, efekt zupełnie niepotrzebnego przeciągania opowiadanych historii, zupełnie mnie znużyły w trakcie lektury, aż oczekiwałem z upragnieniem końca. Długie, rozbudowane, zajmujące nieraz około strony zdania przynoszą natłok wielu przemyśleń Bombla i powodują chaos. Oczywiście przemawia to na rzecz prawdziwości postaci, lecz proszę! błagam! nie za cenę mordęgi czytelnika z tekstem po który sięga nierzadko aby odetchnąć! W jednym rozdziale jest takie zdanie Bombla: „Nie mogę się sobie nadziwić. Że wystarczy tylko usiąść i zacząć gadać, a resztę już załatwi nie wiadomo kto. Że otworzę tylko usta, a reszta sama się robi, że nie myślę co mam powiedzieć, tylko wszystko jest jednocześnie.” Taki właśnie jest ten tekst. Wydaje mi się jednak, że nie wystarczy usiąść i zacząć gadać, że wszystko się samo nie ułoży. To naprawdę zastanawiające, iż tak krótka książka zajęła mi tyle czasu (3dni!) na przeczytanie. Wielu chwali sobie świeżość Nahacza i właśnie jego styl. Ja nie należę do nich, dlatego tak mało punktów. Zapewne ci, którzy mają ochotę przeczytać tę książę, sięgną po nią bez względu jak niepochlebna jest ta recenzja. Może to i dobrze, bo przecież najlepiej przekonać się o wartości czegoś na własnej skórze.
[edytuj opis]
Komentarze użytkowników Facebooka
[edytuj informacje]O książce
| Wydawnictwo: | wydawnictwo czarne |
| Rok wydania: | 2004 |
| ISBN: | 83-87391-94-8 |
| Ocena: | 4.25 |
| Liczba głosów: | 4 |
Oznacz książkę jako:
 Przeczytana |
 Planuję przeczytać |
 Ulubiona |
 Teraz czytam |
Oceń tę książkę:
Dodał: 
[edytuj tagi]Tagi
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Czytelnicy
Pokaż osoby, które tę książkę:
| Przeczytały |
Planują przeczytać |
| Lubią |
Teraz czytają |
- Dodatki
- Widgets (Gadżety)
- Wypracowania
© 2009-2024 by Webook.pl | Autorzy serwisu nie ponoszą odpowiedzialności za treści publikowane przez użytkowników (GNU FDL). |
Online: 351