Płaczący chłopiec

"Być może przedwczesna śmierć nie zawsze jest taka zła, jak zwykło się uważać. Nigdy nie wiadomo, czego człowiekowi oszczędza."

"– Sama to wypiłaś? – zapytał prawie z podziwem, spoglądając na pustą butelkę, którą trzymała w ręku.
Zapomniała, że zabrała ją z sypialni, by wrzucić do kosza, i przez cały czas nosiła ze sobą.
– Człowiek nie kaktus, pić musi – zażartowała, jednak nie było jej do śmiechu. Czuła się
zdemaskowana i zawstydzona. – Wejdź, jeśli się nie boisz.
– Jesteś agresywna po alkoholu?
– Gorzej. Jestem pod wpływem i od pół roku nie byłam z facetem.
– Uprzedzam, że będę się bronił.
– Uprzedzam, że to mnie kręci."

"Od dawna wiedział, że życie jest parszywe, nie był do niego szczególnie przywiązany, momentami wręcz gardził nim i bez żalu mógłby się z nim rozstać. Zawsze jednak był obok niego ktoś, komu nie chciał sprawić bólu swoim odejściem, dlatego zostawał. Najpierw żył dla dziadków, dla których stał się pociechą i sensem dalszego istnienia po stracie córki, później dla Danielle, teraz dla Libby. Ale gdy świat kulił się ze strachu na wieść o przelatujących obok Ziemi asteroidach i zagrożeniu apokalipsą, on prostował plecy, zadzierał głowę i z nadzieją wypatrywał pędzących gorejących skał. Gdyby uderzyły w Ziemię, rozwiązałyby wszystkie jego, i zapewne nie tylko jego, problemy."