Lubonie

"Bogi są mocne, chronią się same. Było u nas z wieków wieka tak, że każdy czcił boga, jakiego chciał i nikt mu nic nie mówił. Przynieśli jedni Trygława, drudzy Radegasta, trzeci Światowida, inni Wołosa, stawiali ich i kłaniali się im. Od Redarów, od Wilków, od Lutyków, od Wolinów, od Dulebów przynoszono bóstwa, nikt się temu nie przeciwił. Tak ma być i nadal! Niech ci, co chrześcijańskiego Boga wyznają, czczą go w spokoju, a kto się na nich dopuści gwałtu, tego ukarzę ja! [KL, s. 246]"

"Inaczej też wyglądały budowy na Hradczynie niż u Polan na ich grodach. Tu już prawie zupełnie stare owe rzezane i kraszone słupy z drzewa misterne i ciesielska robota wedle starego Słowian obyczaju, znikły. Kamień je zastępował i stropy tylko ozdobne z drzewa przypominały dawniejsze czasy. Gruby mur z ciasnymi oknami otaczał izby niewesołe, ciemne, prawie więzienne. Wszędzie pełno było wśród tego mroku świecących, pozawieszanych zbroi, rynsztunków różnych a na stołach naczyń kruszcowych i kunsztownych wyrobów. Ściany gdzieniegdzie osłaniały szyte opony kwieciste i kobierce. Oznaki nowej wiary wszędzie uderzały w oczy. Duchowieństwo, które otaczało Bolesława, którego wychowańcem był syn jego, starało się o to, aby nowo nawróceni mieli na oczach ciągle obrazy, przypominające im ich obowiązki. Nie było jednej izby bez wizerunku Zbawiciela na krzyżu, ze straszliwym realizmem wyrzeźbionego wyraziście i nieforemnie. U każdych drzwi wisiało naczynie z wodą święconą, a na ścianach obrazki w tłach złocistych, których Bizancjum dostarczało. [KL, s. 112- 113]"

"Gdzieniegdzie spotykali po drodze ślady świeżego jeszcze nawrócenia, powycinane gaje święte, obalone ołtarze stare, u krynic pozatykane niedawno krzyże drewniane, ściany rozwalonych kontyn zielskiem porosłe, wśród których też sterczały już znaki nowej wiary. [KL, s. 103- 104]"