Już od pierwszych lat chrześcijaństwa ścierały się różne poglądy na temat prawd wiary. Począwszy od edyktu Teodozjusza w 381 r., chrześcijaństwo stało się religią państwową, a odmienne od niego kulty zaczęły podlegać serii ograniczeń. Przestrzeganie prawd wiary, po oficjalnej chrystianizacji władzy, stało się sprawą publiczną, której najwyższym gwarantem był imperator. Instytucje świeckie, które wszakże - jako że wszelka forma władzy była uznawana za pochodzącą od Boga - nie mogły podchodzić obojętnie do problemu herezji. Ich szerzenie się było uważane za niebezpieczeństwo dla stabilności instytucji i ustanowionego porządku. Herezję interpretowano zatem jako zdradę boskiego majestatu i wiązano z nią karę przewidzianą dla zdrajców majestatu ziemskiego. Przynajmniej początkowo nie wiązało się to z tezami doktrynalnymi, jednak między IV a XII w. sobory dostrzegały w Kościele łacińskim nieustanne odżywanie form heretyckich, które były definiowane i osądzane. Stopniowo utwierdzał się autorytet i władza biskupa Rzymu, papieża. Przypadające biskupom zadanie rozpoznawania grup heretyckich i wskazywania władzom świeckim celem ich zwalczania stopniowo zostało skupione w rękach Kurii rzymskiej, decydującej o stosowanych metodach i instrumentach. [edytuj opis]
Czytelnicy tej książki polecają
Niestety zbyt mało osób przeczytało tę książkę, aby móc polecić Ci inne publikacje.
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 