Komentarze do książki Korowód cieni

Dziewięć epizodów, połączonych ze sobą osobami bohaterów i miejscem akcji, które zdawałoby się, że jest osobną postacią. Dziewięć - można powiedzieć - dołujących, a zarazem szokujących historii zupełnie różnych ludzi.
Akcja rozgrywa się w Tamodze - małym miasteczku na południu Hiszpanii. Miejsce to sprawia wrażenie wilgotnego, ponurego i jakby zapomnianego, co odczuwamy na każdej stronie powieści. Jednak nie tylko przestrzeń budzi uczucie zmieszania, bo nawet bohaterowie są bardzo specyficzni.

"Minęło tyle lat. Zawieszone we mgle i deszczu miasteczko jawiło mu się tak rozmyte i dalekie, że nierealne. Po lewej stronie szosy płynęła szeroka, ciemna rzeka, ginąc w morzu na horyzoncie. Na nadrzecznych mokradłach pasły się małe włochate konie, całe w błocie."

Specyficzni bohaterzy - ale dlaczego? Pozwolę sobie podać przykład, niech będzie taki Palonazo, osoba niecywilizowana, nieprzystosowana do społeczeństwa, która zamiast miłości do kobiety, czuje pożądanie, zwierzęce pożądanie. W miasteczku mówią o nim, że to potwór, odmieniec, dziwak. A może ... może to tylko gra pozorów? Może Palonazo celowo udaje takiego, za jakiego go uważają? No właśnie, może. W całej tej książce jest wiele pytań, na które odpowiedzi bezpośrednio nie dostaniemy, mnóstwo niewyjaśnionych sytuacji - autor zostawia nam to do rozmyślenia, taka łamigłówka.
Mimo, iż książka jest krótka, wywołuje natłok uczuć : smutek, żal, zdziwienie, przerażenie, zdenerwowanie. Teraz - godzinę po skończeniu lektury - wciąż nie mogę się zebrać. Z przyjemnością wróciłabym literacko do Tamogi - miasto miało swój klimat : ponury, deszczowy - "[..]omiótł wzrokiem peron w strugach deszczu". Cała ta książka obudziła moją wyobraźnię i zawładnęła nią.
"Korowód cieni" to lektura konieczna. Długa nie jest, a wciągająca bardzo. Myślę, że warto poświęcić czas na tak niezwykłą książkę. Polecam.