Nieukończona powieść Marcela Prousta, pisana pomiędzy 1895 a 1901 rokiem podczas pobytu autora w Beg–Meil w Bretanii. Zawiera szereg motywów i postaci, które zostały potem wykorzystane i rozwinięte w wielkim cyklu powieściowym Prousta – W poszukiwaniu straconego czasu. Tematem utworu jest życie tytułowego bohatera, jego podróże i romanse. Utwór nie został opublikowany ani poprawiony za życia autora, przetrwał jedynie w formie nieuporządkowanego rękopisu. Rękopis ten został odnaleziony przez Bernarda de Fallois – docenta nauk humanistycznych, piszącego pracę doktorską o Prouście – pośród licznych luźnych podartych arkuszy, przekazanych mu do przejrzenia przez Suzy Mante-Proust – bratanicę Prousta. Fallois uporządkował notatki i, nadając tekstowi ciągłość narracyjną, złożył z nich powieść, którą następnie opublikował w 1952r. W 1971r. Pierre Clarac opublikował edycję krytyczną powieści. W wydaniu tym zrezygnowano z zespalania powieści, ma ona formę rozczłonkowanych fragmentów. W Polsce po raz pierwszy fragmenty Jana Santeuil opublikowano w przekładzie Anny Iwaszkiewiczowej w 1958 r. w "Twórczości". Fragmenty te poprzedzała krótka przedmowa tłumaczki. Całość utworu wydano po polsku w 1969 r. Autorem przekładu był Paweł Hertz. Jan Santeuil jest poprzedzony wstępem, w którym Proust twierdzi, że tekst utworu został znaleziony w domu zmarłego pisarza, określonego jako C. Wstęp ten odwołuje się do częstego w literaturze chwytu "rękopisu znalezionego", który ma służyć stworzenia dystansu pomiędzy autorem a jego dziełem. w rzeczywistości Jan Sentuil został faktycznie napisany przez Prousta, a nieistniejący pisarz C. posiada wiele z jego cech (m.in. uwielbienie do tych samych postaci literackich i zwyczaj krytykowania własnej twórczości zanim uczyni to ktokolwiek inny).
Oceń tę książkę:
Dodał: 