W stronę słońca

Piotr Olkowicz

[zmień okładkę]

Powieść współczesna, autorstwa 30-letniego inteligentnego mężczyzny, autora ambitnych opowiadań drukowanych - Piotra Olkowicza.
Przedstawia historię wielkiej miłości swojej siostry Anny Olkowicz – matki serialowej Majki. Akcja książki rozgrywa się na tle malowniczego Krakowa, końca lat osiemdziesiątych. Anna podkochuje się platonicznie w przystojnym, ale nadętym aktorze. Jest w klasie maturalnej, ze względu na swoją fascynację Jakubem, chce studiować aktorstwo. W rzeczywistości jednak nie ma do tego żadnego talentu. Fascynują ją ludzkie twarze. Uwielbia je obserwować, w twarzach starych ludzi szukać rysów z ich młodości, przerabiać w myślach stroje i fryzury. Często ma z tego powodu kłopoty w szkole, bo zamiast słuchać lekcji wyobraża sobie, jak wyglądałaby rusycystka w innym uczesaniu...
Jej platoniczna miłość Jakub to młody, dobrze zapowiadający się fotograf. Marzy o robieniu „prawdziwych zdjęć”. Ma za sobą wiele związków: głównie z modelkami i koleżankami z redakcji. Jest znudzony dotychczasowymi łatwymi podbojami i kobietami – karierowiczkami.

„Głośna wrzawa na ulicy obudziła Annę. Zaspana podniosła się z łóżka, podeszła do okna i z niechęcią spojrzała, na ciągnący przez miasto tłum. Pochód nie przechodził, co prawda ich ulicą, tylko sąsiednią aleją, ale widoczne z ich mieszkania skrzyżowanie pełne było ludzi, a głośna muzyka i dźwięki powtarzanych przez megafony nazw zakładów pracy słychać było chyba w promieniu kilku kilometrów.
Przez skrzyżowanie przechodziły kolejne delegacje niosące sztandary i transparenty, które wbrew wszelkim znakom na niebie i ziemi głosiły niezniszczalność socjalistycznego systemu. W gruncie rzeczy pochód nie był wcale duży. Właściwie był o wiele mniejszy niż w ubiegłych latach, ale natężenie decybeli było większe niż zazwyczaj, bo idącym w pierwszomajowym pochodzie uczestnikom święta pracy towarzyszyły stojące na chodnikach grupki protestujących. Anna zniecierpliwiona zamknęła okno, po czym wróciła do łóżka i przytuliła się do śpiącego Jakuba.”
[edytuj opis]