Pierwszy list korespondencji Czesława Miłosza i Oli Watowej z lat 1967-73, którą oddajemy do rąk Czytelnika, zawiera wiadomość o śmierci Aleksandra Wata 29 lipca 1967. Pisany osiem dni później rozpoczyna wieloletnie starania obojga protagonistów niniejszej książki o ogłoszenie drukiem pozostawionych przez Wata wierszy, wspomnień, szkiców, o zaistnienie jego dzieła i zapewnienie mu należnego miejsca w literaturze. Tylko oni dwoje wiedzą o istnieniu tej wielkiej spuścizny, tylko oni nie wątpią w jej znaczenie dla współczesnych i potomnych. Czytelnik tej korespondencji dowiaduje się więc, na jakie przeszkody natrafia dzieło nowe i epokowe - bo za takie uznają tak poezję, jak i nieopracowaną jeszcze do druku księgę, zbierającą przemyślenia o naturze doświadczeń historycznych XX wieku. W wyniku ich starań świat pozna Mój wiek, fundamentalne dzieło minionego stulecia.
Aleksander Wat w chwili samobójczej śmierci był znany z trzech tomów wierszy i jednego zbioru opowiadań. Zapis wieloletnich, wytrwałych, niekiedy beznadziejnych starań o pośmiertny druk jego utworów - zarówno w języku polskim, na emigracji, jak i w Stanach Zjednoczonych - przynosi poruszające świadectwo oddania, przyjaźni i wspólnej troski dwojga ludzi świadomych roli literatury w życiu współczesnych. [edytuj opis]
Czytelnicy tej książki polecają
Niestety zbyt mało osób przeczytało tę książkę, aby móc polecić Ci inne publikacje.
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 