Powieściowa fabuła, tuż-przedwojenna historia miłości Wicia i Aliny, jest przeplatana cytatami autentycznych „kronik” z gazet międzywojennych. Utwór ten, pastisz literatury młodzieżowej, stanowi wielką próbę rehabilitacji kiczu (jak wypowiadał się sam autor), zapoczątkowaną w twórczości Tadeusza Konwickiego już zresztą w „Salcie” (a może jeszcze wcześniej). Oczywiście ta warstwa jest tylko punktem wyjścia do lektury tej niezwykłej książki.
Kompozycja oparta jest na charakterystycznym chwycie konstrukcyjnym Konwickiego — podróży wyobraźniowej. Wicio spotyka bowiem Nieznajomego, czyli siebie z przyszłości, a więc raczej: Nieznajomy spotyka Wicia. Intermediami narracyjnymi są zaś — oprócz wspomnianych już kronik — nostalgiczne refleksje o dawnej Litwie (por. trzy intermedia z „Wniebowstąpienia”), o dawnym świecie, którego już nie ma, a który jako scenerię wypadków fabularnych obserwujemy w jego ostatnim oddechu.
W latach osiemdziesiątych Andrzej Wajda nakręcił według tej powieści film. Scenariusz (jego pierwszą wersję) napisał sam Tadeusz Konwicki. Autor pierwowzoru literackiego został też zaproszony przez reżysera do zagrania roli Nieznajomego. [edytuj opis]
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 