Komentarze do książki Igrzyska Śmierci: Kosogłos

Trylogia naprawdę wciągająca i ze wszystkich części najbardziej podobała mi sie właśnie ta i pierwsza.
Nie wiem, jak inni, ale ja po prostu podczas czytania nie przetrawiam za bardzo uczuć. Znaczy kiedy dzieje się jakaś smutna scena na której nawet najtwardszy tyran płacze to mi się nawet oczy nie zaszklą, ale nad sobą potrafię płakać godzinami.
Nie wiem czy jest to spowodowane zmęczeniem czy czymś innym, ale pod koniec cześci zaszkliły mi się oczy. Same słowa Collins spowodowały u mnie łzy. Pierwszy raz coś takiego mi się zdarza, bo teraz nie myślałam o uczuciach postaci tylko jakbym sama je przeżywała. Oczywiście łezka nie spłynęła, ale obraz rozmazał sie wieć tro jest duży plus.
Nadal nie mogę wybaczyć Collins że uśmierciła moją kochaną Prim...
Zwroty akcji były tak nie spodziewane i zakręcone, ze aż świat wirował
Niestety pod sam koniec, w tych ostatnich stronach czegoś mi zabrakło. Całkowicie nie mam pojęcia czego, ale po prostu byłam nieusatysfakcjonowana.
Żałuję, że autorka nie dopracowała tak tego końca.
Co sie działo z Haymitchem?
A z Gale'm?
Z jej matką?
Chyba tego się już nigdy nie dowiem.
Nie wiem też jak mają na imię jej dzieci, a przecież można tutaj dodać trochę emocji i napisać, że dziewczynka ma na imię Rue lub ktośtam bo Katniss nigdy nie zapomni tej osoby etc.
Więc pod tym względem jestem niezadowolona.
Jakoś tak za szybko się skonczyło.
Ostatnia część na początku była troooszkę nudna. Ale tak troszeczkę. Dopiero potem sie rozkrecała
Chciałam zabić naszą kochaną pisarkę, gdy przeczytałam , że uśmierciła Finnicka. Ja kochałam tą postać!
Mimo wszystko nie wyjdę z przekonania, że igrzyska Śmierci to jedna z najlepszycj trylogii jakie czytałam i z chęcią polecam innym.
Teraz tylko czekać na ekranizcję żeby się poskarżyć i uprzykrzyc innym życie he he

Trzecia i ostatnia część 'Igrzysk śmierci', która każe rozstać się nam z bohaterami i zmusza do niezliczonej liczby refleksji. Równie dobra jak dwie poprzednie części. Całość utrzymana na niezwykle wysokim poziomie. Rewelacja, polecam.

W ostatniej części trylogii było krwawo, bo zaczęła się prawdziwa walka z Kapitolem. "Kosogłos" świetnie i dobitnie ukazuje, jak można manipulować człowiekiem, jak obudzić w nim największe lęki, jak zmienić człowieka w kogoś innego, jak go wykorzystać dla własnych celów. Mimo że widziałam oczami wyobrazi, jak giną ludzie, jak zrzucają bomby, zgliszcza, trupy, śmierć i rozpacz to bardziej uderzyło mnie to, co dzieję się z ludźmi w ich umyśle. Jak daleko można posunąć się w wojnie? Czy walka usprawiedliwia wszystkie czyny, decyzję, śmierć? Cała trylogia otworzyła mi pole do refleksji nad tym, jak działa system, do czego prowadzi. Czy doprowadzi do takiej sytuacji, jaką przedstawia czytelnikom Suzanne Collins? Jak dla mnie jest to nader prawdopodobne. Polecam gorącą całą serię, bo jej się nie zapomina.

Moim zdaniem książka najsłabsza z całej trylogii. Zakończenie tragicznie - tak jakby autorka nagle zorientowała się, że trzeba to jakoś zakończyć i szybko skompresowała "szczęśliwe zakończenie". Wiele sytuacji było niedopracowanych. Tak jak z początku podobała mi się osobowość Katniss, tak z końcem była ona coraz bardziej irytująca - jej sylwetka zdecydowanie poddana zabiegowi hiperbolizacji. Wielki plus dla Collins za nieprzewidywalność zwrotu akcji, co nie zdarza się wielu pisarzom...

Cała seria naprawdę niezła, choć styl uważam za nieco spłaszczony. Wydarzenia przedstawione wieją naturalizmem i surowością ale przecież takie są realia wojny.
Cóż, Collins na pewno wprowadziła pewien przełom w literaturze, pokazując że nastolatki nie muszą być wiecznie zakochane czy wymuskane. Z zapartym tchem czeka się na rozwój wydarzeń i ich kulminację. Przyznaję, zakończenie nieco przewidywalne, choć nie do końca. Serię z pewnością można uznać za godną polecenia.

Przeczytałam całą trylogię w 3 dni i jestem naprawdę pod ogromnym wrażeniem. Do ostatniej chwili nie wiadomo jak się zakończą losy bohaterów, z kim Katniss chciałaby spędzić resztę życia, zwroty akcji itd. Książkę jak i całą trylogię mogę polecić każdemu.
Najbardziej podoba mi się, że nie jest to słodko-gorzka książka z wielkim zakończeniem "żyli długo i szczęśliwie", tylko pokazuje jak dramaty odbijają się na ludzkich emocjach oraz psychice. W bardzo dobitny oraz mocny sposób książka ukazuje jak działa totalitaryzm w państwie oraz jak trudno mają ludzie żyjący pod władzą dyktatury, głodu i strachu.
Myślę, że może ta powieść choć trochę da do zrozumienia ludziom, że jeżeli chcą cokolwiek zmienić w życiu to nie w pojedynkę, bo tak nic nie da, lecz tylko wspólnymi siłami można pokonać otaczające nas zło.Razem, demonstrując swoją odwagę, oraz jedność.