Samuel Beckett

Samuel Barclay Beckett (ur. 13 kwietnia 1906 w Foxrock k. Dublina, Irlandia, zm. 22 grudnia 1989 w Paryżu, Francja) – irlandzki dramaturg, prozaik i eseista, tworzący początkowo w języku angielskim, a od roku 1945 w języku francuskim. Jeden z twórców teatru absurdu. Jego powieści są pozbawiane tradycyjnej narracji, utrzymane w klimacie skrajnego pesymizmu i podkreślające bezsens ludzkiej egzystencji.

Studiował romanistykę w Trinity College w Dublinie, w latach trzydziestych osiedlił się we Francji, tu poznał Jamesa Joyce'a. Uczestniczył we francuskim ruchu oporu. Przedstawiciel awangardowego teatru absurdu. Twórczość utrzymana w klimacie skrajnego pesymizmu wynikającego z cywilizacji współczesnej i losu ludzkiego, m.in. w dramatach: Czekając na Godota (1952, wydanie polskie 1956), Końcówka (1957, wydanie polskie w tymże roku), powieści Molloy (1951, wydanie polskie 1983). Często mieszał groteskę, farsę i parodię z głęboką refleksją nad tragizmem egzystencji. Poruszał temat bezsensu istnienia.

Nadto przekłady: Pisma prozą (1982), Dzieła dramatyczne (1988), Teatr. Czekając na Godota i inne (1973), Nowele (1958), Watt (1993). Nagrodzony literacką Nagrodą Nobla w 1969 roku.
[edytuj opis]