Elżbieta Isakiewicz

Elżbieta Isakiewicz - polska dziennikarka, reporterka, pisarka i publicystka.

Szlify dziennikarskie zdobywała w tygodniku "itd". Pod koniec lat 80. pracowała krótko w "Tygodniku Solidarność". W 1991 podjęła pracę w konserwatywnym dzienniku "Nowy Świat". W 1993 wraz z Piotrem Wierzbickim założyła "Gazetę Polską", gdzie pełniła funkcję zastępczyni redaktora naczelnego i felietonistki. W 2005 ustąpiła ze stanowiska i wraz z Piotrem Wierzbickim opuściła redakcję. Do początku 2006 była niezależną publicystką, współpracującą m.in. z "Tygodnikiem Powszechnym". Przez pewien czas pracowała w koncernie Agora SA, wydawcy Gazety Wyborczej. Potem została publicystką i reporterką tygodnika "Newsweek Polska". Od 2 listopada 2007 pracuje w "Tygodniku Powszechnym" (co spowodowało oburzenie części środowiska, współpracującego od lat z redakcją, m.in. odejście Władysława Bartoszewskiego z zespołu pisma).

Autorka powieści "Liczenie słoni" i zbioru opowiadań "Wołanie o pomoc". Za swoje książki i reportaże zdobywała liczne nagrody. W 2000 roku otrzymała nagrodę Ministra Kultury za książkę "Ustna harmonijka: Relacje Żydów, których uratowali od Zagłady Polacy". W 2003 została nominowana do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza za książkę "Czerwony ołówek. O Polaku, który uratował tysiące Żydów". W 2006 otrzymała nominację do nagrody Grand Press 2006 w kategorii "reportaż prasowy" za opublikowany w "TP" reportaż „Taniec brzucha w białej sali”, opowiadający o wolontariuszach, którzy w dzieciństwie chorowali na nowotwór, a jako dorośli wrócili na oddział onkologii, by pomagać chorym dzieciom.
[edytuj opis]